“ผู้ที่ต่ำต้อยที่สุดในสวรรค์ก็ยังยิ่งใหญ่กว่ายอห์น” (มธ.11:11) ....................................... มันยากลำบากยิ่งนักที่มนุษย์จะยอมรับความต่ำต้อยในทุกด้าน ยิ่งถ้าเรามีอำนาจหน้าที่ มียศถาบรรดาศักดิ์ มีวัยวุฒิ คุณวุฒิที่พรั่งพร้อมจะเชิดหน้าชูตาใครต่อใครแล้วด้วยยิ่งยาก ที่เราจะลดตัวเองลงมาทำในสิ่งที่ไม่สมกับที่ตัวเองเป็น มีคลิปๆหนึ่ง เป็นคลิปทดสอบคนกลุ่มหนึ่ง ที่มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดี มีการศึกษาที่สูง ชายคนแรก ที่มีตำแหน่งหน้าใหญ่โต มีห้องทำงานส่วนตัว มีโต๊ะทำงานที่กว้างขวาง แต่เมื่อถูกเชิญให้ไปทำงานในห้องทำงานรวมกับลูกน้อง เขารับไม่ได้และลุกขึ้นมาโวยวายให้จัดที่ทำงานให้เขาใหม่ ชายอีกคนหนึ่ง จบระดับปริญญาโท แต่ถูกสั่งให้ไปทำงานตากแดดตากลมเพื่อแจกใบปลิว เขารับไม่ได้ https://www.youtube.com/watch?v=_sGB3xJcXZA หลายครั้งที่เรารับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา เราต้องการการยอมรับจากคนรอบข้าง สัจธรรมที่ว่า คนที่เคยร่ำรวยมักจะจนไม่ลง และคนที่จน มักจะมีจิตใจที่สุภาพนบนอบ นั้นก็ยังคงเป็นความจริง “องค์พระผู้เป็นเจ้าประทานสายตาแก่คนตาบอด องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพยุงผู้ที่ล้มให้ลุกขึ้น” (สดุดี 146:8) ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าพบกับการถูกดูแคลน คำพูดที่หมิ่นหัวใจ ข้าพเจ้ายังมีความเปราะบางของความรู้สึก ข้าพเจ้าเสียใจ โกรธ แต่ประสบการณ์สอนข้าพเจ้าว่า ข้าพเจ้าควรเงียบและหาที่สงบไตร่ตรองตนเอง แม้ว่าในช่วงแรกๆ ข้าพเจ้ายังคงฟูมฟายร่ำไห้กับตัวเองหรือคนใกล้ชิดบ้าง แต่ทุกครั้งที่ข้าพเจ้านึกถึงพระวาจาของพระเจ้า “องค์พระผู้เป็นเจ้าประทานสายตาแก่คนตาบอด องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพยุงผู้ที่ล้มให้ลุกขึ้น” (สดุดี 146:8) ข้าพเจ้าก็มั่นใจว่า ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าถูกทำร้าย คือทุกครั้งที่ข้าพเจ้าจะได้รับพระพร “จงมีความพากเพียร ทำจิตใจให้เข้มแข็ง เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าใกล้จะเสด็จมาแล้ว” (ยากอบ 5:7) ลูกชายของข้าพเจ้าเข้าบ้านเณรเล็กแห่งหนึ่ง เขาเล่าว่ามีรุ่นพี่ชวนเขาสูบบุหรี่ เมื่อเขาปฏิเสธที่จะสูบ เขาถูกเย้ยหยันว่า อ่อน ป๊อตนี่หว่า ลูกชายข้าพเจ้าตอบกลับไปว่า เกี่ยวกันป่ะ ว่าไม่สูบบุหรี่ต้องป๊อต สังคมอยู่ยากเพราะมีหนทางโน้มนำให้ทำบาปมากมาย คนอ่อนแออยู่ไม่ได้ เพราะจะถูกชักนำชี้ชวนจนหลงทางไป ข้าพเจ้ารู้สึกกลัวในใจลึกๆ แม้ว่าส่วนหนึ่งในความรู้สึก ข้าพเจ้ามั่นใจในการแยกแยะ และความเข้มแข็งของลูกชายตนเองดี แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ในเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าทำได้คือภาวนาขอให้พระจิตเจ้า ชี้นำทางที่ถูกที่ควรให้ลูกชายข้าพเจ้า “จงมานะเถิด อย่ากลัวเลย” (อสย.35:4) แม้ว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันอาจเกิดขึ้นได้ทุกเวลา นาทีนี้เราอาจจะพบกับความสุขสมหวัง อารมณ์แจ่มใสรื่นเริง แต่เพียงผ่านไป ไม่กี่นาที ความผิดหวังจากเรื่องบางเรื่อง ก็เข้ามาครอบคลุมจิตใจไปเสียสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างไม่แน่นอน อย่าอ่อนแอ อย่าหวั่นไหว อย่าหวาดกลัว และอย่ายอมแพ้ที่จะทำความดีต่อไป แม้ว่าบางครั้งอาจจะพลาดพลั้งหลงทางไปบ้าง จงรีบกลับมาให้ตรงหนทางของตน “จงมานะเถิด อย่ากลัวเลย” (อสย.35:4) ............................. |