“ข้าแต่พระเยซู โปรดทรงระลึกถึงข้าพเจ้าด้วย เมื่อพระองค์จะเสด็จสู่พระอาณาจักรของพระองค์” (ลูกา 23:43) .......................................... วาระสุดท้ายของโจรสองคน คนหนึ่งกล่าวขึ้นมาว่า “จงช่วยตนเองและช่วยเราให้รอดด้วยซิ” ในขณะที่อีกคนหนึ่งกล่าวว่า “โปรดระลึกถึงข้าพเจ้าด้วย” บางครั้งเราก็ขาดความสุภาพนบนอบในใจไม่ต่างอะไรกับโจรคนแรก เรามีสายตาไว้ดูถูก ดูแคลนคนที่เรามองว่าต่ำต้อยกว่าเรา เรามีวาจาไว้คอยบั่นทอนจิตวิญญาณของคนรอบข้าง เราพร้อมจะเหยียบย่ำซ้ำเติมคนที่เราไม่พึงพอใจเมื่อเขาพลาดล้มลง ตราบใดที่เศรษฐีเข้าประตูสวรรค์ยากแล้ว คนที่จองหองและทะนงตนก็เข้าประตูสวรรค์ยากยิ่งนักด้วยเช่นกัน ข้าพเจ้าสอนเด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณ 7 ขวบ เขาเป็นเด็กชายที่ไม่ชอบต่อสู้ใคร เมื่อถูกรังแก หรือถูกดุว่า เขาจะก้มหน้า จนเพื่อนๆผู้ชายของเขาบางคนมีความสนุกกับการได้แกล้งเขา บางครั้งก็เอาขี้ยางลบไปใส่ไว้ในกล่องดินสอของเด็กชายผู้น่าสงสารคนนี้ หรือบางทีก็เอาขยะไปไว้ใต้โต๊ะของเขา คนอ่อนแอมักถูกทำร้ายจากคนที่แข็งแรงกว่าใช่ไหม อาจจะใช่ แต่เพียงช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น เพื่อนๆบางคนอาจจะยังแกล้งเขาบ้างเพื่อสร้างความสุขสะใจให้กับตนเอง แต่เพื่อนส่วนใหญ่เรียนรู้ที่จะอยู่กับเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ บางคนเข้าใจและคอยช่วยเหลือ ปกป้องเขาจากเพื่อนที่เกเร มนุษย์มีพื้นฐานดวงใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก หากแต่เราจะเลือกหยิบยื่นสิ่งใดให้กับคนรอบข้างก็เท่านั้นเอง ..................................................... โจรคนหนึ่งดุโจรอีกคนหนึ่งที่พูดดูหมิ่นพระเยซูเจ้า และแสดงแบบอย่างท่าทีของความสุภาพ ถ่อมตนให้โจรคนนั้นได้เห็น หลายครั้งที่เรามองดูความก้าวร้าว ความไม่น่ารักของคนบางคน แต่เราก็ไม่ได้ใส่ที่จะช่วยเหลือ ซ้ำร้ายเรายังคอยจ้องมองดูเขาพลาดพลั้งล้มลง เพื่อจะเยาะเย้ยถากถางด้วยความสะใจเสียอีกด้วย พระศาสนจักรเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ของเรา สมาชิกในพระศาสนจักรคือพี่น้องของเรา เมื่อพี่น้องเราทำผิด เราต้องตักเตือนดูแล และช่วยเหลือ อาจจะด้วยรูปแบบการตักเตือนที่แตกต่างกันไป ตักเตือน ไม่ใช่เพื่อแสดงอำนาจ ตักเตือนไม่ใช่เพื่อเอาชนะ แต่ตักเตือนด้วยความรักเพื่อให้เขาได้เดินไปพร้อมกันกับครอบครัวใหญ่ของเรา “ข้าพเจ้ายินดีเมื่อมีผู้บอกข้าพเจ้าว่า “เราจงไปยังบ้านขององค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยกันเถิด” บัดนี้ เยรูซาเล็มเอ๋ย เท้าของเรามายืนที่ประตูของเจ้าแล้ว” (สดุดี 122:1-2) มีคำกล่าวไว้ว่า “การกระทำนั้นย่อมสำคัญกว่าคำพูด” เพราะคำพูดที่ออกจากปากของเรา ก็เป็นเพียงแค่ลมปากที่พัดปลิวออกมาแล้วก็หายไปในอากาศ แต่การกระทำของเราถูกมองเห็นด้วยสองตา ถูกสัมผัสด้วยความรู้สึกในจิตใจ มันจะถูกจดจำไว้ตราบนานเท่านาน บางทีการตักเตือนด้วยคำพูดก็มักถูกต่อต้าน หากผู้พูดยังไม่ได้กระทำในสิ่งที่ตนพูดนั้นเลย ข้าพเจ้ามองแบบอย่างของพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 แบบอย่างของพระองค์ท่านเป็นที่ประจักษ์ไปทั่วทั้งในประเทศไทยและทั่วโลก เมื่อการกระทำของพระองค์ท่านเป็นแบบอย่างที่ชัดเจนแล้ว คำพูดของพระองค์ท่านย่อมมีอำนาจตามมาด้วย แบบอย่าง และคำสอนของพระองค์ท่านมุ่งเน้นเพื่อพสกนิกรของพระองค์ จะได้เป็นคนดี รักกันและกัน อยู่ร่วมกันอย่างพอเพียง “ข้าพเจ้ายินดีเมื่อมีผู้บอกข้าพเจ้าว่า “เราจงไปยังบ้านขององค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยกันเถิด” บัดนี้ เยรูซาเล็มเอ๋ย เท้าของเรามายืนที่ประตูของเจ้าแล้ว” (สดุดี 122:1-2) ................................................ เราจงไป ยังบ้านแท้ แห่งพระเจ้า สองมือเรา เกาะเกี่ยวไป ในสถาน ร่วมเป็นหนึ่ง เดียวกัน ด้วยท่อธาร ที่พระพร ไหลผ่าน ตรงกลางใจ อย่าให้มี ใครพลาด หลงทางชั่ว อย่าให้ทาง มืดมัว ครอบครองได้ จะเกาะเกี่ยว ด้วยรัก ทุกดวงใจ สู่ราชัย แห่งวิมาน บ้านของเรา ........................................... |