“จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว” (ลูกา 15:6) .................................................... เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ายังใช้ชีวิตวิ่งวุ่นวาย เก็บเกี่ยวความสุขบนโลกใบนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย มีหูไว้ฟังเฉพาะคนที่เราอยากจะฟัง ใครหวังดีแค่ไหน อยากจะมาตักเตือน ท้วงติง ถ้าไม่อยากรับฟังก็จะปิดใจไม่รับฟัง แม้ท่าทีที่แสดงออกดูเหมือนจะรับฟังก็ตามที จนกระทั่งพบกับความผิดพลาดพลั้งของชีวิต และได้รับการอภัยจากคนที่รักเรา เตือนเรา แต่เราปิดตาปิดใจจะรับฟัง ณ เวลานั้นแหละ จึงพบว่า อย่าประมาทกับทุกก้าวของชีวิต ยิ่งผิดพลาด และได้รับการอภัยมากเพียงไร ก็ยิ่งรู้สึกละอาย และต้องก้าวเดินไปเบื้องหน้าอย่างรอบคอบมากยิ่งขึ้น ไม่หลงระเริงกับความสุขเพียงชั่วคราว ไม่หลงยินดีกับอำนาจเพียงชั่วครู่ ไม่หลงทางกับเสียงเรียกที่แสนหวานไพเราะเสนาะหูแต่แฝงด้วยมารร้าย ทุกช่วงเวลาเป็นประสบการณ์ที่ดี ผิดพลาดแล้วต้องกลับมา เพราะพระเจ้าทรงพระเมตตาให้เรายังมีโอกาสแก้ไข ปรับปรุงตัวใหม่ ย้อนคิดกลับไปครั้งใด ก็ยิ่งขอบพระคุณในพระเมตตา หากวันที่ข้าพเจ้ากำลังวิ่งวุ่นวายไขว่คว้าความสุข ใช้ชีวิตทำลายดวงวิญญาณของตนไปวันๆ แล้ว ณ วันนั้นพระองค์ทรงเรียกข้าพเจ้าไปจากโลกนี้ วิญญาณข้าพเจ้าจะไปอยู่ ณ แห่งหนใด “เมื่อพบแล้ว เขาจะยกมันใส่บ่าด้วยความยินดี กลับบ้าน” (ลูกา 15: 5-6) ข้าพเจ้าดูการ์ตูน animation เรื่อง Parable of the Lost Sheep https://www.youtube.com/watch?v=oQKvT5sTltk ทำให้ข้าพเจ้าย้อนนึกถึงคำสอนของคุณพ่อสมเกียรติ ตรีนิกร คุณพ่อเล่าว่า แกะ เป็นสัตว์ที่หาน้ำ และอาหารเองไม่ได้ มันปกป้องตัวเองจากศัตรูไม่ได้ มันจึงต้องมีผู้เลี้ยงที่ดีคอยปกป้องดูแล ผู้เลี้ยงจะคอยดูแลแกะของตน และแกะจะจำเสียงของผู้เลี้ยงได้ดี ทุกประโยคคำสอนยังดังก้องอยู่ในหัวใจของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเป็นเพียงแกะที่อ่อนแอ และหลงทางไปกับสิ่งยั่วยุอยู่เสมอ กี่ครั้งกี่หนที่ผู้เลี้ยงต้องคอยติดตามนำข้าพเจ้ากลับมา แม้จะปลอดภัยแต่ร่างกายก็เต็มไปด้วยบาดแผลทุกครั้ง ผู้เลี้ยงที่แสนดีจะคอยเยียวยารักษาและตีสอนบ้างในบางช่วงเวลา แต่ทุกครั้ง ข้าพเจ้าได้รับโอกาสในการปรับปรุงตัว แก้ไข และเริ่มต้นใหม่ ข้าพเจ้าเฝ้าบอกตัวเองว่า โอกาสปรับปรุงตัว แก้ไข และเริ่มต้นใหม่ ไม่ได้มีบ่อยๆนัก เพราะวันเวลาสุดท้ายของชีวิตนั้น เราไม่อาจล่วงรู้ได้ .............................................. การกลับใจ ของใคร สักคนหนึ่ง อาจไม่ซึ้ง ไร้ค่า ไร้ความหมาย อาจจะดู เลื่อนลอย และเดียวดาย อาจดูคล้าย ตราบาป ยากลบเลือน การกลับมา ของแกะ สักตัวหนึ่ง ยังมีพระ เป็นที่พึ่ง ยามเอ่ยเอื้อน แม้จะหลง พลาดพลั้ง พระยังเตือน เปรียบเสมือน ผู้เลี้ยง ที่แสนดี แม้ว่าคน ทั้งโลก จะเดียดฉันท์ แต่พระนั้น คอยประคอง ไม่หลีกหนี ทรงเลี้ยงดู ด้วยเมตตา และปรานี ลูกคนบาป คนนี้ จึงกลับมา ....................................................... |