“ท่านจะต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง” (ลูกา 10:27 ) ........................... การเปลี่ยนมุมมองตามที่ผู้อื่นมองบ้าง การฝึกใส่ใจผู้อื่นบ้าง การรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง จะทำให้เราใจกว้างและเป็นมิตรกับผู้อื่นได้ง่ายมากยิ่งขึ้น หลายครั้งที่เพื่อนพูดบางสิ่งบางอย่างไม่เข้าหูของเรา หลายครั้งที่ใครบางคนแสดงปฏิกิริยาหรือการกระทำที่ไม่ดีกับเรา เรารู้สึกโกรธเคืองและตั้งคำถามในใจเสมอว่า ทำไม เขาถึงไม่เข้าใจเราเลย ทำไมเขาจึงทำเช่นนั้นกับเรา ทำไมเขาจึงไร้ความรัก ความเมตตาเช่นนั้น ................................. ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้ารู้สึกน้อยใจเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งยิ่งนัก ข้าพเจ้าเฝ้าพร่ำบ่นในใจถึงการกระทำ ที่ไร้ซึ่งความรักของเขาที่มีต่อข้าพเจ้า และเสียความรู้สึกที่ข้าพเจ้าเฝ้าเคยทำสิ่งที่ดีดีต่อเขา ถนอมน้ำใจเขาทุกการกระทำและคำพูด แต่อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็นึกถึงท่านนักบุญองค์อุปถัมภ์ของข้าพเจ้า ท่านนักบุญเทเรซา แห่งพระกุมารเยซู ข้าพเจ้ายังจำได้เสมอว่า ท่านเขียนประวัติเรื่องราวชีวิตของท่านในรั้วอารามคาร์แมล ที่หลายครั้งการดำเนินชีวิตในนั้นไม่ได้สวยงามนัก นักบุญเทเรซายิ้มเสมอให้กับซิสเตอร์ที่ไม่ชอบเธอ รอยยิ้มที่ต้องตัดความรู้สึกทางลบออกไป นักบุญเทเรซาพลีกรรมเล็กๆน้อยๆให้กับบุคคลรอบข้างโดยไม่พร่ำบ่น แต่ยอมรับทุกเหตุการณ์ด้วยความรัก "ความรักพิสูจน์ตัวด้วยการกระทำ แล้วฉันจะแสดงความรักอย่างไร? ฉันถูกห้ามทำกิจการใหญ่โต วิธีเดียวที่ฉันสามารถพิสูจน์ความรักของฉัน คือ การโปรยดอกไม้ และดอกไม้เหล่านี้คือการพลีกรรมเล็กๆ น้อยๆ ทุกชนิด ไม่ว่าการมอง การพูดจา หรือการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันสามารถแสดงความรัก" (นักบุญเทเรซา แห่งพระกุมารเยซู) ดังนั้น ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องพบพานกับบุคคลที่ไม่พึงปรารถนา ทั้งจากการกระทำ คำพูด หรือความรู้สึกจากจิตสัมผัสใดใดก็ตาม ข้าพเจ้าจะพยายามตั้งหลัก ทำใจ ให้เวลา และพยายามหาข้อบวกเพื่อมองย้อนให้จิตใจของเราสงบพอ ก่อนที่จะตัดสินเขา และโต้ตอบสิ่งใดใดออกไป เมื่อเวลาผ่านไป ใจเราก็สงบขึ้น เมื่อเราพยายามมองมุมกลับหรือมองเพื่อความสบายใจ เราก็สามารถผ่านพ้นทุกเหตุการณ์ไปได้ ................... ในห้องรวมของผู้ป่วยอายุรกรรมชาย เตียงที่เรียงรายในห้องโถงใหญ่ซึ่งถูกกั้นเป็นห้องไว้ห้องละ 10 กว่าเตียง ในแต่ละห้องมีผู้ป่วยที่มานอนเป็นวัน เป็นเดือน หรือเป็นปี ห้องรวมถูกมองว่าเป็นห้องที่อาจจะแลดูอึดอัดคับแคบไปบ้าง แต่ข้าพเจ้ากลับสัมผัสได้ถึงความมีน้ำใจเอื้ออาทรต่อกัน ญาติของผู้ป่วยพยายามช่วยเหลือผู้ป่วยที่ไม่ใช่ญาติของตน ยกถาดอาหารมาให้ คอยดูว่าใครที่ญาติยังไม่มาและต้องการความช่วยเหลือ เป็นความน่ารักท่ามกลางความเลวร้ายของชีวิต เป็นมิตรภาพท่ามกลางการต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บมากมาย ข้าพเจ้าสัมผัสถึงความรักกันฉันพี่น้องในหมู่คนยากมากกว่าคนรวย ข้าพเจ้าสัมผัสถึงความเข้าอกเข้าใจในหมู่ผู้ต่ำต้อยมากกว่าผู้มีอำนาจ ข้าพเจ้าสัมผัสถึงความเมตตาในหมู่คนที่ยากไร้ มากกว่าหมู่คนที่มีทุกสิ่งอย่างพรั่งพร้อม “ท่านทั้งหลายผู้ถ่อมตน จงเห็นและยินดีเถิด ท่านทั้งหลายที่แสวงหาพระเจ้า จงมีกำลังใจขึ้นเถิด เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงฟังคนยากจน” (สดุดี 69:32-33) “ท่านจงไปและทำเช่นเดียวกันเถิด” (ลูกา 10:37) ...................................... |