“ขณะที่บรรดาทหารนำพระองค์ออกไป พวกเขาเกณฑ์ชายคนหนึ่งชื่อซีโมนชาวไซรีน ซึ่งกำลังกลับจากชนบท วางไม้กางเขนบนบ่าของเขาให้แบกตามพระเยซูเจ้า...” (ลูกา 23:26) ............................................. หลายครั้งในชีวิตของเรา เราต้องพานพบกับบุคคลที่เหมือนจะโยนกางเขนใส่บ่าของเรา ภาระหน้าที่การงาน อุปสรรคและปัญหาต่างๆ ล้วนเป็นกางเขนที่เราต้องพานพบไม่จบสิ้น ตลอดชีวิตการเป็นมนุษย์ที่อยู่บนโลกใบนี้ ในวันที่พระเยซูเจ้าทรงแบกกางเขน พระองค์ทรงแบกบาปของเราเดินไปบนหนทางด้วยความยากลำบาก ซีโมนชาวไซรีนถูกเรียกให้มารับภาระนี้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เราก็เช่นกัน ถูกเรียกให้มาเพื่อแบกกางเขนในบางช่วงของชีวิต แค่เพียงบางช่วงของชีวิตเท่านั้น แต่พระเยซูเจ้าทรงแบกเราไว้ตลอดเวลา ไม่ใช่แค่ช่วงเวลาเดียว พระองค์ทรงแบกบาปผิดของเราไว้กับพระองค์ และทอแสงแห่งพระเมตตาลงมาแทนที่บาปผิดนั้น “พระบิดาเจ้าข้า โปรดอภัยความผิดแก่เขาเถิด เพราะเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร” (ลูกา 23:34) ในขณะที่ความเจ็บปวดมากมายรุมเร้าพระวรกายของพระเยซูเจ้า พระองค์ก็ยังระลึกถึงพวกเราคนบาป ท่ามกลางความเจ็บปวดนั้น ศัตรูที่พระองค์แสนรัก ยังถูกขอร้องให้ได้รับการอภัยจากพระบิดาเจ้า บุคคลที่เราไม่พึงพอใจ บุคคลที่เราแสนจะรังเกียจเดียดฉันท์ เราเคยวิงวอนขอพรเพื่อพวกเขาหรือสาปแช่งพวกเขา ความรักลบล้างความเป็นศัตรูไปสิ้น ....................................... บุตรสาวกล่าวแก่แม่ว่า “ลูกจะอยู่ช่วยงานตายาย และไม่เป็นภาระให้ท่าน” ในช่วงปิดเทอมของปีการศึกษา ซึ่งควรจะเป็นเวลาพักผ่อนและเที่ยวเล่นของบรรดาเด็กวัยรุ่น ลูกสาวกลับบอกกับแม่ว่า “หนูคิดว่าถ้าตายายเลี้ยงน้องเล็กๆ ตายายจะไม่มีเวลาทำงานบ้าน และทำอาหารเลย หนูจะอยู่ช่วยตายายทำงานบ้านแล้วกันค่ะ และจะไม่เป็นภาระให้ตายายนะคะ” กางเขนเล็กๆที่เราสามารถสละตนเองเพื่อผู้อื่นบ้าง เป็นกางเขนที่งดงาม และไม่ใช่เครื่องหมายแห่งการเป็นนักโทษอีกต่อไป กางเขนกลายเป็นเครื่องหมายของความรักผ่านการเสียสละ ความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิตเพื่อผู้อื่นในแต่ละวัน แต่ละช่วงเวลาที่เราอาจจะไม่ปรารถนาจะพานพบ ................................................ บทเพลงบทหนึ่งขับร้องไว้ว่า..... “กางเขน คือความรอด ของวิญญาณ ลูกจะพบพาน ต้องผ่าน ชีวิตทุกข์ทน ทางแห่งกางเขน นำสู่ สวรรค์เบื้องบน ต้องผจญ สู้ทน บาปร้ายนานา...” .................................. |