“ผู้ที่ปรารถนาจะเป็นใหญ่ จะต้องทำตนเป็นผู้รับใช้ผู้อื่น” (มาระโก 10:43) ............................................ “อนิจจัง อนิจจัง ทุกสิ่งในโลกล้วนอนิจจัง” ข้าพเจ้าชอบคำคำนี้ มันก้องกังวานอยู่ในจิตสำนึกของข้าพเจ้าเสมอ ในยามที่ข้าพเจ้ามองเหตุการณ์ที่เลวร้ายต่อความรู้สึก มองการแย่งชิงอำนาจ หรือแม้แต่การแสดงออกซึ่งอำนาจ ของใครบางคนต่อเพื่อนร่วมงานที่อยู่ใต้บังคับบัญชา ข้าพเจ้าชื่นชมผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาทุกคนที่เต็มไปด้วยความสุภาพ นบนอบ ปฏิบัติทุกสิ่งแม้แต่สิ่งที่ขัดต่อความรู้สึกของตนเองก็ตาม หรือแม้แต่ผลงานของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ลงทั้งแรงสมองและแรงกาย แต่กลับถูกนำเสนอขึ้นเป็นผลงานของผู้บังคับบัญชาแทนเสีย ข้าพเจ้าทราบดีว่าเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นในทุกหน่วยงาน จนกลายเป็นเรื่องของความอนิจจัง ให้ผู้น้อยฝึกความนบนอบกันต่อไป ข้าพเจ้ารู้จักพี่ท่านหนึ่ง เธอทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทและเสียสละจนข้าพเจ้ารู้สึกทึ่งในความมุมานะของเธอ เธอมาทำงานแต่เช้ามืด กลับเย็นค่ำ เพื่อเตรียมงานของเธอ เธอใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็น เธอทำงานทุกชิ้นด้วยลายมือของเธอ แม้กระนั้น ก็ไม่วายที่จะถูกทำร้ายจิตใจเสมอมา ข้าพเจ้าชื่นชมที่เธอไม่ทดท้อและยอมแพ้กับทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เธอวางตัวสงบ เยือกเย็น และสุภาพนบนอบ จนข้าพเจ้าแอบโมโหแทนเธอก็หลายครั้ง แต่ความทุกข์ยากลำบากที่เธอได้รับ กลับส่งผลให้เธอมีสุขภาพที่ดี ไม่เคยเจ็บป่วยเลย เธอมีครอบครัวที่อบอุ่น สมถะ และเป็นแบบอย่างคู่สมรสที่ดี ...................................................... “หลังจากที่เขาประสบความทรมานแล้ว เขาจะได้เห็นแสงสว่างและจะพอใจ” (อิสยาห์ 53:11) ..................................................... ข้าพเจ้าขอบคุณแบบอย่างของพี่ท่านนี้ ที่แสดงออกถึงการยึดมั่นในความเชื่อ และแบบอย่างของความสุภาพนบนอบต่อทุกเหตุการณ์ในชีวิต บางคนที่เป็นห่วงเป็นใยข้าพเจ้ากล่าวกับข้าพเจ้าว่า “อย่าเป็นคนยอมคน เพราะจะทำให้เขาเสียนิสัย” ข้าพเจ้าเคยเป็นคนที่ยอมคนมาโดยตลอด หรืออ่อนแอจนเสียนิสัยเหมือนกัน แต่ข้าพเจ้าก็มั่นใจในมโนธรรมของตนเองว่า สิ่งที่ข้าพเจ้าเลือกที่จะกระทำ น่าจะส่งผลที่ดีกว่า ด้วยมโนธรรมที่พระเจ้าทรงมอบให้กับข้าพเจ้า “เราจงยึดมั่นอยู่ในการแสดงความเชื่อของเราเถิด” (ฮีบรู 4:14) ………………………………………….. จิตใจ ข้าพเจ้า นั้นคอยท่า โอ้องค์พระ ชุมพา ด้วยยึดมั่น แม้ศัตรู หมายมาด มาโรมรัน ทรงเป็นโล่ ป้องกัน เหล่าผองภัย ข้ารับใช้ ต่ำต้อย ด้อยอำนาจ เพียงข้าทาส แทบพระบาท ข้ายอมให้ ขอจำนน ด้วยชีวิต และจิตใจ ปรารถนา จะเป็นใหญ่ ในวิมาน ........................................................ “จิตใจของเราทั้งหลายกำลังรอคอยองค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเป็นความช่วยเหลือ และทรงเป็นโล่ป้องกันภัยของเรา” (สดุดี 33:20) ........................................ |