“ถ้าผู้ใดอยากติดตามเรา ก็ให้เขาเลิกนึกถึงตนเอง ให้แบกไม้กางเขนของตน และติดตามเรา” (มาระโก 8:34) ……………………….. เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าพเจ้าได้พบกับใครคนหนึ่ง ซึ่งทำให้จิตใจข้าพเจ้าหวั่นไหว สายตา รอยยิ้ม อ้อมกอดที่ใครคนนั้นมอบให้ รอยน้ำตาที่แสดงถึงความรักและเอื้อเอ็นดูข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้ามองเห็นพระเมตตาของพระเจ้า ข้าพเจ้าปลื้มปริ่มใจ ความทุกข์ท้อที่สะสมอยู่ในใจมาเนิ่นนาน ฉายเป็นภาพเหมือนหนังเก่าที่ถูกนำมาฉายใหม่ ภาพภาระหน้าที่ความรับผิดชอบมากมาย ปัญหาในชีวิตที่ทำให้จิตใจห่อเหี่ยว สิ้นหวัง ข้าพเจ้าแอบซุกซ่อนมันไว้ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ แม้จะเฝ้าเพียรบอกตนเองว่าข้าพเจ้าลืมมันไปหมดแล้ว แต่แท้จริงมันยังคอยตามหลอกหลอนข้าพเจ้าไม่เว้นวาย อ้อมกอด รอยน้ำตาเอื้อเอ็นดูจากดวงตาคู่นั้น ลบล้างรอยทุกข์ในใจข้าพเจ้าหมดสิ้น ข้าพเจ้าแลเห็นพระเมตตาของพระเจ้าในยามข้าพเจ้าอ่อนล้า “เมื่อข้าพเจ้าตกต่ำ พระองค์ก็ทรงช่วยให้รอดพ้น” (สดุดี 116:6) “ทรงเช็ดน้ำตาจากตาข้าพเจ้า ทรงช่วยข้าพเจ้ามิให้เท้าสะดุด” (สดุดี 116:8) ......................................... “ความเชื่อก็เช่นเดียวกัน หากไม่มีการกระทำ ก็เป็นความเชื่อที่ตายแล้ว” (ยากอบ 2:17) ในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นเพียงมนุษย์ที่อ่อนแอคนหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงเฝ้าเพียรวอนขอความเชื่อจากพระเจ้า เพื่อความเชื่อนั้นจะได้เป็นแสงสว่างนำทางข้าพเจ้า ในวันที่ข้าพเจ้าอ่อนแรง และพร้อมจะหลงออกนอกเส้นทาง คุณพ่อท่านหนึ่งเคยสอนข้าพเจ้าว่า “ความเชื่อเป็นพระพรที่ลูกต้องวอนขอจากพระเจ้า” ข้าพเจ้าคงต้องวอนขอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะความอ่อนแอของข้าพเจ้า และความหวั่นไหว เอนเอียงที่จะหลงทางเอาง่ายๆของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายังรู้สึกขอบคุณพระเจ้า ที่พระองค์ทรงมอบโอกาสให้ข้าพเจ้าเพียรที่จะไตร่ตรองพระวาจา การได้ไตร่ตรองพระวาจาเช่นนี้ ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ข้าพเจ้าเป็นเสมือนแมงมุม ที่กำลังถักทอใยจากโลกมนุษย์ขึ้นไปหาพระเจ้า ทุกๆครั้งที่ข้าพเจ้าไตร่ตรองพระวาจา ข้าพเจ้าก็กำลังสร้างเส้นใยให้เหนียวแน่นยิ่งขึ้น แม้แมลงตัวใหญ่ หรือปีศาจร้ายตัวโต ก็มิอาจมาทำร้ายเส้นใยแห่งรักนี้ได้เลย ............................................ เมื่อพระองค์ประทานความเชื่อให้แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะไม่หวั่นไหวกับอุปสรรคใดใด ข้าพเจ้าจะนำความเชื่อนั้นมาเป็นชีวิต ถ่ายทอดออกมาเป็นการกระทำ ความเชื่อต่อการปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์ จะมีชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเครื่องมือชิ้นน้อยที่อาจจะดูไร้ค่า และผิดหลงไปบ้างในบางช่วงเวลา แต่ข้าพเจ้าจะกลับมาให้ตรงเส้นทางเดิมให้จงได้ ............................................ ขอพระ โปรดเมตตา แก่ข้าฯเถิด พระผู้ทรง ล้ำเลิศ เกิดคุณค่า โปรดประทาน ความเชื่อ ความศรัทธา แก่ตัวข้าฯ ผู้ต่ำต้อย เพียงเศษดิน แม้น้ำตา ข้าฯจะหลั่ง ดั่งสายฝน ทุกข์ระคน ปนเปื้อน แทบแดดิ้น หากแต่เพียง พระองค์ ทรงยลยิน ทุกข์พลันสิ้น จากใจ ไม่กลับคืน จะติดตาม องค์พระเจ้า เฝ้าน้อมนบ ด้วยเคารพ เชื่อฟัง ไม่ฝ่าฝืน กางเขนน้อย จะขอแบก ร่วมหยัดยืน ติดตามองค์ ทุกวันคืน ตราบชั่วกาล .......................................... |