พระเยซูเจ้าตรัสแก่เขาว่า “เราเป็นปังแห่งชีวิต ผู้ที่มาหาเราจะไม่หิว และผู้ที่เชื่อในเราจะไม่กระหายอีกเลย” (ยน.6:35) ................................................ บทเพลงมานนาใหม่ ของ ว.พันธุมจินดา ท่อนหนึ่งร้องขับขานไว้ว่า “...มานนา อาหารทานแล้วยังตาย ไม่เหมือนมานนาใหม่ ที่ได้จากพระบุตรา มานนาใหม่นี้ เมื่อทานแล้วมีชีวา หล่อเลี้ยงบำรุงวิญญาณ์ ชีวาคงนิจนิรันดร์...” ร่างกายที่เน่าเปื่อยไปได้ของเรา ยังต้องการอาหารเพื่อมาหล่อเลี้ยงประทังชีวิต เช่นเดียวกัน วิญญาณที่ชิดสนิทอยู่กับร่างกาย ก็ต้องการอาหารหล่อเลี้ยงด้วย แต่อาหารฝ่ายวิญญาณต้องอาศัยความเชื่อภายใน ที่มีความมั่นใจว่าอาหารนั้นจะทำให้วิญญาณของตน มีความเข้มแข็งพร้อมที่จะต่อสู้กับอำนาจฝ่ายต่ำได้ “อาหารนี้บุตรแห่งมนุษย์จะประทานให้ท่าน” (ยน.6:27) .................................... เลือดของลูกแกะ ใช้ถวายเพื่อทดแทนบาปโทษของมนุษย์ในอดีตฉันใด เลือดขององค์พระคริสตเจ้า ก็ไถ่โทษให้แก่ข้าพเจ้าผู้เป็นคนบาปฉันนั้น ................................... พระเป็นเจ้าทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้า ตั้งแต่อดีต จนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่แรกเริ่มในปฐมกาลตราบจนวันสิ้นพิภพ ในสมัยที่โมเสสนำประชากรของพระองค์ออกจากประเทศอียิปต์ พระองค์ไม่เคยทอดทิ้งและยังทรงรับฟังคำร้องขอ ทรงประทานอาหารเพื่อหล่อเลี้ยงร่ายกาย และประทานพระพรดูแลชีวิตวิญญาณ แต่เส้นทางชีวิตของมนุษย์ ที่เพียรหาแต่ความสะดวกสบาย พร่ำบ่น ต่อว่าเมื่อพบความยากลำบาก พระองค์ก็มิเคยทอดทิ้งด้วยความเข้าใจ ในความอ่อนแอของมนุษย์นี้ และยังทรงเลี้ยงดูเราตลอดมา “ดูซิ เราจะบันดาลให้มีอาหารตกลงมาจากฟ้า เหมือนฝนให้ท่านทั้งหลายกิน” (อพย.16:4) ............................................. “อย่าขวนขวายหาอาหารที่กินแล้วเสื่อมสลายไป แต่จงหาอาหารที่คงอยู่และนำชีวิตนิรันดรมาให้” (ยน.6:27) ...................................... โอ้...มานนา จากแดนสวรรค์ หล่อเลี้ยงชีวัน สุขสันต์หรรษา พระพร พระคุณนานา ไหลหลั่งมา เช่นธารน้ำริน วิญญาณ ลูกแสนเหนื่อยล้า อีกบาปหนา เผาผลาญลูกสิ้น ธารพระพร ที่ไหลหลั่งริน ให้ลูกดื่มกิน ฟื้นคืนชีวัน ............................................. เด็กๆและเยาวชนรุ่นใหม่ ได้รับอาหารฝ่ายวิญญาณเพียงพอหรือไม่? กับการที่ต้องอยู่ในสังคมแห่งการแก่งแย่งชิงดี สภาพครอบครัวที่พ่อแม่ไม่มีเวลาดูแลเยียวยาด้านจิตใจเท่าที่ควร แม้กระทั่งวันอาทิตย์ที่ถือเป็นวันพระเจ้า พ่อแม่ผู้เคยสัญญาต่อหน้าพระเจ้าในพิธีรับศีลสมรส ว่าจะดูแลรับผิดชอบทั้งชีวิตฝ่ายกายและฝ่ายจิตของบุตร กลับละทิ้งคำมั่นสัญญานั้นเสีย บ้างก็ติดงาน บ้างก็ส่งลูกเรียน บ้างก็มีกิจกรรมร้อยแปดพันเก้า แต่เวลาที่จะหยิบยื่นอาหารฝ่ายจิตให้ลูกนั้น กลับไม่มี เห็นว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญไปสิ้น ยิ่งพ่อแม่ปล่อยปละละเลยที่จะให้ลูกเห็นความสำคัญ ของการมีส่วนร่วมในบูชาขอบพระคุณ โดยเฉพาะวันอาทิตย์ ผ่านเป็นเดือน เป็นปี เป็นหลายปี ความเย็นชาและเมินเฉยของความเชื่อที่ควรมีของลูก ค่อยๆจืดจางลง จนพ่อแม่เองก็ไม่อาจบังคับลูกได้อีกต่อไป วิญญาณของลูก อ่อนแอ ไม่มีพลังพอที่จะต้านทานอำนาจฝ่ายต่ำ ส่งผลกระทบให้เห็นกันมากมายในสังคมวัยรุ่นยุคปัจจุบันนี้ “ขอพระโปรดเมตตาเด็กๆ และเยาวชนผู้ถูกละเลย ในการรับอาหารฝ่ายจิตที่พระองค์ประทานให้ด้วยเทอญ” |