“เพราะเขาเหล่านั้นเป็นดังฝูงแกะไม่มีคนเลี้ยง”

(มาระโก 6:34)

........................................

อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้าถือว่าเป็นผู้ที่มีบุญ

ที่เป็นลูกแกะในฟาร์มของพระเจ้าตั้งแต่แรกเกิด

มีบรรพบุรุษที่ดำเนินชีวิตท่ามกลางการเลี้ยงดูในฟาร์มแห่งนี้มาเป็นอย่างดี

มีผู้เลี้ยงที่ดี  มีสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย

สิ่งที่คุ้นเคยคือ ความรัก  ความอบอุ่นในฟาร์มแห่งนี้

จนแทบจะกลายเป็นความเคยชินกับการได้รับมากกว่าการต้องให้

หลายครั้งที่ข้าพเจ้าหลงลืม และขาดความใส่ใจต่อผู้เลี้ยงของข้าพเจ้า

ไขว้คว้าหาความรัก  ความอบอุ่นจากภายนอกตลอดเวลา

เหมือนกบเลือกนาย  ลืมนายที่รักตัว  กลับไปไขว้คว้าหานายที่ไม่รู้จัก

หลงระเริงไปกับความสวยงามนอกฟาร์มที่แสนอันตราย

..........................................................

“องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้า

อย่างผู้เลี้ยงแกะ  ข้าพเจ้าจึงไม่ขาดสิ่งใด”

(สดุดี 23:1)

หลายครั้งที่เราไม่ค่อยเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี

เรามักไม่ค่อยสุขใจกับสิ่งที่เราได้รับ

เราจะเรียกร้องหาสิ่งที่เราไม่มี และลืมสิ่งที่เรามีไปเสีย

เมื่อเราออกไปไขว้คว้าหาสิ่งที่ต้องการมากกว่าที่เรามี

ชีวิตเริ่มยุ่งยาก  สับสน และพลาดหลงได้โดยง่าย

ความไม่มั่นใจ ความกังวลสงสัย  ความระแวงภัยอันตราย

ทำให้ชีวิตที่เคยพอเพียง ปกติสุข  สันติ ขาดหายไป

เราลืมพระเจ้าไปหมดสิ้น  ขาดความไว้วางใจในพระองค์

ยิ่งไขว้คว้ายิ่งทุกข์  ยิ่งทุกข์ ยิ่งต่อว่าพระเจ้า

ความสัมพันธ์ของเรากับพระเจ้ากระท่อนกระแท่น

บนความอยากมี  อยากได้  และอยากเป็นของเราเอง

“โดยทางไม้กางเขน ทรงทำให้ทั้งสองฝ่ายกลับคืนดีกับพระเจ้า

รวมเป็นกายเดียว และทรงขจัดการเป็นศัตรูกัน เดชะพระองค์”

(เอเฟซัส 2:16-17)

.........................................

บทเพลงเทเซ่บทหนึ่งขับขานไว้ว่า

“จงอย่างกังวลใจ     จงอย่าได้กลัวเลย

ผู้วางใจพระเจ้า  ไม่ขาดสิ่งใดเลย”

“ท่านทั้งหลายจงมาพักผ่อนกับเราตามลำพัง

ในที่สงัดระยะหนึ่งเถิด”

(มาระโก 6:31)

....................................................