“เราเป็นปังทรงชีวิตที่ลงมาจากสวรรค์ ใครที่กินปังนี้จะมีชีวิตอยู่ตลอดไป และปังที่เราจะให้นี้ คือเนื้อของเรา เพื่อให้โลกมีชีวิต” (ยน. 6:51-59) ..................................................... คืออาหารหล่อเลี้ยงวิญญาณร่างกาย คือจุดหมายปลายทางแห่งชีวิตเรานั้น คือท่อธารเพื่อผู้เชื่อได้รับชีวิตนิรันดร์ คือเลือดเนื้อองค์ทรงธรรม์ที่แบ่งปันให้เรา แล้วเพราะเหตุใดเราจึงเมินเฉย ปล่อยปละละเลยชีวิตแห้งเหี่ยวเฉา พระพรพระหลั่งมาเรากลับไม่น้อมยอมรับเอา ใช้ชีวิตโง่เขลามัวเมาอยู่กับกิจอันใด ............................................. ตามปกติโรงเรียนคาทอลิกโดยทั่วไป จะมีการตรวจเชคเวลามาร่วมพิธีบูชาวันอาทิตย์ ของนักเรียนคาทอลิกอยู่เสมอ น่าภูมิใจที่นักเรียนแสดงความซื่อสัตย์ด้วยการแจ้งความจริง ว่าไม่ได้มาร่วมพิธีบูชาขอบพระคุณ ในวันอาทิตย์กันเป็นส่วนมาก ถ้าเป็นนักเรียนชั้นเล็กๆก็คงโทษที่ผู้ปกครอง ที่ไม่ใส่ใจชีวิตจิตของลูกๆเลย แต่ถ้าเป็นนักเรียนชั้นที่ดูแลตัวเองได้แล้วหละ ลูกมัวแต่ไปหลงทิศทางกับสิ่งใดในโลกอยู่ ชีวิตของคนเราถ้านับดูจริงๆก็ไม่ใช่จะยาวนานนัก บ้างก็ตายด้วยวัยอันไม่สมควรจะตายไม่ว่าจะด้วยเหตุอันใดก็ตาม แต่ถึงเราจะมีอายุยืนนานแต่ก็ไม่เคยมีใครไม่เดินทางสู่ความตาย แต่ละปีผ่านไปรวดเร็ว ปีหนึ่งจะมีสักกี่ชั่วโมงที่เรามีเวลาอยู่กับพระบ้าง ให้เวลาที่แน่นอนกับพระบ้าง พระศาสนจักรกำหนดให้เรามาร่วมพิธีบูชาขอบพระคุณ ในทุกวันอาทิตย์ อาทิตย์ละ 1 ชั่วโมงเท่านั้นเอง แค่นี้เราก็ยังพลาดโอกาสในการเก็บเกี่ยวพระพร พลาดโอกาสในการให้อาหารแก่วิญญาณตนเอง แล้วเราจะเอาอะไรไปต่อสู้กับการประจญล่อลวงมากมายบนโลกใบนี้ได้ ชีวิตนิรันดรจากพระกายและพระโลหิตของพระเยซูเจ้า เมื่อเราขาดพลังจากเบื้องบน เราก็อ่อนแอและพร้อมยอมต่อมารร้าย เราเดินถอยห่างจากชีวิตนิรันดรออกไป ยิ่งทอดทิ้งนานวันเข้า ความห่างไกลระหว่างสวรรค์กับวิญญาณก็มากขึ้น เราต้องการเช่นนั้นหรือ |