แม่จ๋า...ลูกกลับมาพึ่งพิงอิงไออุ่น วันชีวิตลูกว้าวุ่นเหมือนฝุ่นฝัน แหงนมองแม่ทั้งน้ำตาล้าชีวัน ขอแม่นั้นโปรดเมตตาและปราณี เอียงแก้มน้อยปรอยน้ำตาที่ตักแม่ จริงแน่แท้มิมีใครให้เท่านี้ กี่ครั้งหนที่ทุกข์ทนหม่นชีวี กลับมาพักตรงตักนี้มีพระพร ................................................... ระลึกถึงวันฉลองแม่พระประจักษ์ที่เมืองลูร์ด ที่ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศของความเชื่อ ความหวัง และความรัก ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ยังเยาว์ ในงานเยาวชนโลกที่ประเทศฝรั่งเศส ครั้งแรกของการเดินทางสู่ลูร์ด กับบรรดาผู้เชื่อมากมายที่เรียงรายต่อขบวนเพื่อรองน้ำศักดิ์สิทธิ์ ณ เวลานั้น ฉันกลับรู้สึกว่า ฉันช่างเป็นคนที่มีความเชื่อน้อยนิด เมื่อเข้าไปปะปนอยู่ในบรรดาผู้เชื่อมากมาย ทุกครั้งที่ย้อนระลึกกลับไป ก็ยิ่งรู้สึกถึงความเชื่ออันน้อยนิดของตนเองมากยิ่งขึ้น จวบจนปัจจุบันนี้ หน้าที่การงานหล่อหลอมให้ฉัน สัมผัสบรรยากาศแห่งความเชื่อในทุกวันเวลา หน้าที่ครู...โดยเฉพาะครูคาทอลิกเช่นฉัน กับการสอนความเชื่อของตนให้กับนักเรียนต่างความเชื่อ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าพวกเขาพร้อมจะเชื่อมากกว่าฉันเสียอีก ช่วงวันแห่งการฉลองการประจักษ์ของแม่พระที่ลูร์ด ฉันถือโอกาสดีนี้ในการเปิดวีซีดีเรื่องราวการประจักษ์มา ของแม่พระแก่นักบุญแบร์นาแด๊ต ให้นักเรียนได้สัมผัสเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดออกมา สายตาสี่สิบกว่าคู่ต่อคาบเรียน จดจ้องและฟังด้วยความตั้งใจ แม้ว่าระหว่างการชมฉันจะแอบแทรกบ้างเป็นระยะ ทุกคนต่างตื่นตาตื่นใจกับเหตุการณ์ที่ได้รับรู้ คำถามที่ฉันสอดแทรกกลับเป็นจุดเริ่มต้นของคำถามมากมาย “น้ำพุยังไหลไหมครับ” “ทำไมเขาถึงหายคะ” “ทำไมคนอื่นถึงไม่เห็นแม่พระคะ” ยิ่งฉากที่นักบุญแบร์นาแด๊ตสวดหน้าถ้ำ ลูกๆยังพร้อมใจกันสวดตามท่านนักบุญ คลอไปกับเรื่องราวที่ชมร่วมกัน หากในวันพิเศษนี้...ฉันจะขอพรให้กับตนเองบ้าง ฉันก็ขอเพียงให้ใจของฉันอ่อนโยนพอที่จะเชื่อสุดจิตใจ สมกับที่แม่รักและห่วงใย คอยวอนขอพระพรและดูแลคุ้มครองเพื่อฉันตลอดมา โดยเฉพาะในวันที่ฉันล้มลงอย่างสิ้นหวัง หรือพลาดพลั้งอย่างหมดท่า ......................................... |