คนรุ่นหนึ่งผ่านมาแล้วอีกรุ่นหนึ่งผ่านไป แต่โลกยังคงอยู่ตลอดกาล (ปัญญาจารย์1:4) ............................ วันนี้นักเรียนหญิงระดับมัธยมปลายกำลังนั่งเตรียมกิจกรรมกีฬาสี บ้างก็ซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ บ้างก็ควงคทาอย่างพร้อมเพรียง หน้าตาเอาจริงเอาจัง แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใส ในวัยที่ยังสดสวย และเป็นวัยที่ทำให้โลกสดชื่นด้วย ฉันยืนมองทรงผม ผิวพรรณ นิ้วมือ หน้าตาของพวกเธอทีละคน แขนเสื้อที่ถูกถลกขึ้นเพื่อไม่ให้เปื้อนสี โชว์แขนขาวนวล เข้ากับกำไลสีเงินที่สะท้อนแดดแวววาว ชีวิตเด็กศิลป์...ช่างมีสีสันต์ที่สวยสดงดงามจริงๆ ทำให้ฉันคิดถึงอดีตของตนเอง เมื่อครั้งที่เรียนระดับมัธยมปลายในโรงเรียนประจำจังหวัด ฉันก็อยู่ในกลุ่มเด็กศิลป์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยจินตนาการมากมาย วันเวลาผันผ่านไปไวยิ่งกว่าความเร็วของแสง จากวันนั้นจวบวันนี้ อะไรหลายๆอย่างในชีวิตเปลี่ยนแปลงไป วัยวันทำให้ฉันต้องเปลี่ยนสถานะจากเด็กเป็นผู้ใหญ่ ทั้งที่ในบางเวลาฉันไม่อาจปฏิเสธความเป็นเด็ก ที่ไม่เคยหายไปจากลักษณะนิสัยของตนเองได้เลย ความร่วงโรยของทุกส่วนในร่างกาย พัดพาเอาความสดใสของวัยวันผ่านไป หากแต่ว่า..อย่าได้พัดพาเอาความมุ่งมั่นที่จะเป็นคนดีผ่านไปด้วยเลย ขอให้วันเวลาเป็นประสบการณ์สั่งสมที่ทรงคุณค่า แม้ร่างกายจะเสื่อมสลายไปแล้วก็ตาม ยังมีชื่อจารึกไว้บ้างว่าได้เคยมีความดีงามวาดไว้บนแผ่นดินถิ่นเกิด ให้ประโยชน์แก่ชนรุ่นหลังต่อไป …………………………. วัยรุ่นเอ๋ย...เธอเป็นดั่งน้ำค้างยามเช้าที่แสนสดใส เธอผลิดอกใบให้สีสันต์แก่มวลมนุษย์โลก เธอเริงร่าแย้มยิ้มอิ่มเอมใจไร้ทุกข์โศก เธอเป็นดั่งลมพัดโบกให้โลกเย็นชื่นใจ ขอให้เธอเกี่ยวเก็บวันเวลาที่แสนหอมหวาน ด้วยธรรมทานที่เธอจะหว่านให้โลกสดใส ใช้ทุกวินาทีให้มีคุณค่าก่อนวันเวลาจะผันผ่านไป เพราะเราไม่อาจเรียกอดีตคืนได้.... ....ทำสิ่งดีสะสมไว้ให้ชนรุ่นต่อไปได้ชื่นชม ......................................... |