ความรักเจ้าเอ๋ย เจ้าอยู่แห่งหนใด เหตุไฉนใครๆถึงคร่ำครวญหา ไขว่คว้าหารักแต่รักกลับหนีไปจนไกลตา เหมือนคนไร้ค่าหาใครรักก็ไม่มี ยิ่งวิ่งวนค้นหารักไปทุกหนทุกแห่ง กลับพบแต่ความแห้งแล้งบนหนทางนี้ หมดแล้วความใฝ่ฝันจะค้นหารักที่มี กลับมาอยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิม ที่ที่ไม่มีใคร นั่งเงียบๆอยู่กับใจเย็นเชียบอย่างเหงาๆ ห้องสีทึมครึ้มเทาช่างน่าเศร้าหนักหนา หัตถ์อุ่นๆโอบเอื้อก็ยื่นอ้อมกอดมา กระซิบเบาๆว่า “เรารอเจ้ามานานแสนนาน” ....................................................... วันที่เราวิ่งวุ่นวายกับการตามหาฝันของตนเอง วันที่เราเรียกร้องหาความรักจากใครสักคนที่พร้อมจะเข้าใจเราเสมอ เราเหนื่อย เราท้อ เมื่อสิ่งที่เราไขว่คว้ามันยากเย็นเกินกำลังจะเอื้อมมาครอง ณ จุดหนึ่งของความทดท้อ ทำให้เราหยุดทบทวนไตร่ตรอง กลับมาอยู่กับตนเองในที่ที่คุ้นเคย ความเงียบ....กับบทเพลงบรรเลงแผ่ว ทำให้เราได้ยินเสียง และสัมผัสรักที่แท้จริง เราไขว่คว้าหาอะไร เราวิ่งออกไปไกลแสนไกลเพื่ออะไร เราละสายตาจากความรักที่แท้จริงที่รอเราอยู่ใกล้ๆ เพื่อทอดสายตาวิงวอนให้รักที่เลือนลอยอยู่บนฟากฟ้าลอยต่ำลงมาหาเรา .................................................... ลูกขอขอบพระคุณ...ประสบการณ์ดีดีที่พระองค์ประทานให้ลูกเสมอ วันที่ลูกเหนื่อยล้า ฟุ้งซ่าน เหมือนจะเป็นบ้า พระองค์ทรงเตือนให้ลูกหยุดวุ่นวายผ่านร่างกายที่อ่อนล้า ความเงียบและเสียงเพลงบรรเลงเป็นยาบำรุงให้ลูกผ่อนคลาย พระองค์ทรงเรียกลูก “ลูกรัก พ่ออยู่ที่นี่ ในความเงียบ ในสมาธิ ในเสียงเพลงแผ่วเบา” ลูกขอขอบพระคุณ .................................................... |