“เพราะถ้าท่านให้อภัยผู้ทำความผิด พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ ก็จะประทานอภัยแก่ท่านด้วย” (มัทธิว 6:14) ................................................. คำสอนท้ายบทภาวนาที่พระเยซูเจ้า ทรงสอนให้เรารู้จักที่จะภาวนาและ คิดถึงพระบิดาผู้ทรงสถิตในสวรรค์ การให้อภัยเป็นความรู้สึกที่ต้องใช้เวลา แต่ระยะของการใช้เวลาก็เป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าเราสามารถเอาชนะใจตนเองได้มากน้อยแค่ไหน ที่จะยอมลดทิฐิ ความรู้สึกเอาชนะของตนเองลงได้ ความรู้สึกขัดแย้งในใจ ความลำบากที่จะก้าวให้พ้นจากแรงกดดันแห่งอารมณ์ ร่องรอยของภาพและเสียงของการกระทำที่ถูกกระทำ มักฉายวนไปวนมาเหมือนหนังในอดีตที่เอากลับมาฉายย้อนใหม่ เป็นแรงผลักดันให้การอภัยทำได้ยากเย็นยิ่งขึ้น ก้าวแรกของการให้อภัยคือการยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นในใจเสียก่อน ว่าเป็นธรรมดาของมนุษย์ที่เกิดมาในสภาวะที่แตกต่างกัน ความแตกต่างบางทีก็ทำให้เกิดความขัดแย้ง แต่บางทีก็ทำให้เกิดความสมดุลด้วยเช่นกัน ความแตกต่าง.... ทั้งการเลี้ยงดูที่แตกต่างกัน สภาพสังคม สภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน เขาจึงไม่เหมือนเรา และเราก็ไม่เหมือนเขา เราก็มีข้อบกพร่อง เขาก็มีข้อบกพร่อง พ่อสอนว่าให้ระลึกไว้เสมอว่า แต่ละคนต่างก็พยายามที่จะเป็นคนดีเหมือนกัน ในวิธีของตนเอง เมื่อเราทำใจให้ยอมรับความแตกต่างได้แล้ว การก้าวข้ามผ่านความรู้สึกขัดแย้งก็จะลดลง อาศัยเวลาและพระหรรษทานในการเยียวยารักษาทั้งใจเขาและเรา ปรับใจตัวเราเองให้นิ่ง สงบพอที่จะให้อภัย และให้พระสมานใจเราและเขาให้เป็นหนึ่งเดียว ......................................................... ความแตกต่าง...บางทีก็เป็นจุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง เมื่อต่างคนต่างกั้นกำแพงไม่ให้อีกฝ่ายข้ามผ่านมาได้ และต่างก็ขว้างเศษอารมณ์โกรธเกรี้ยวเข้าใส่ ให้อีกฝ่ายย่อยยับไปและตนเองได้ความสะใจกลับคืน ความแตกต่าง...บางทีก็เป็นสมดุลของชีวิต ถ้าเราคิดว่าเรามีเราก็แบ่ง เขามีเขาก็ปันสังคมก็ราบรื่น ความแตกต่างคือสีสัน ความขัดแย้งกลับทำให้กล้ำกลืน การอภัยคือการย้อนคืน ให้เราหยัดยืนอยู่บนเส้นทางธรรม ....................................................................
|