“ขอให้ท่านรักคุณธรรมความดี

จงคิดถึงพระเจ้าในแง่ดีเสมอ

จงแสวงหาพระองค์ด้วยใจซื่อ”

(ปรีชาญาณ 1:1)

..........................................

“ด้วยพระเมตตาแห่งความรัก

พระองค์ทรงพิทักษ์รักษาให้

แม้ทุกข์ร้ายภยันตรายใดใด

พระองค์ทรงนำไปในทางดี

หากแต่ใจลูกนี้หนีพลัดหลง

เข้าป่าดงหนีองค์พระทรงศรี

ออกนอกเส้นทางแห่งความดี

ยึดสุขที่มีเพียงส่วนตน

หากจะพบศัตรูหมู่มารร้าย

ก็คงพ่ายเพราะใจนี้ที่หมองหม่น

โปรดเถิด...นำทางลูกผู้อับจน

ได้สัมผัสรักเปี่ยมล้น...แห่งองค์เอย.

.....................................

เพื่อนรัก...เพื่อนเหนื่อยหน่ายสิ่งใดหรือ

เพื่อนจึงตัดพ้อต่อว่าพระผู้ทรงความเมตตาเหลือล้น

ว่าพระองค์ทรงทำโทษเพื่อนด้วยวิธีการต่างๆนานา

พ่อเคยสอนฉันว่า “พระเมตตาของพระองค์เหลือล้นคณนา”

แล้วเหตุอันใดพระองค์จึงจะทรงทำร้ายจิตใจเพื่อนได้เล่า

ย้อนกลับมาคิดทบทวนตัวเองอีกครั้งเถิดเพื่อนรัก

เมื่อครั้งที่ฉันยังคงดื้อดึงดันทำสิ่งที่ผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกครั้งที่ทำ  ใจก็ทุกข์  เพราะมโนธรรมตักเตือนตนเอง

ฉันทุกข์เพราะพระองค์ทรงลงโทษหรือ...ก็ไม่ใช่

กิจการที่กระทำออกมาผ่านใจที่มีความบกพร่อง

ย่อมเป็นกิจการที่ส่งผลร้ายกับตนเองและผู้อื่นมิใช่หรือ

ทุกครั้งที่เราพบปัญหาและอุปสรรค

เป็นเพราะตัวเราเองไม่ไว้วางใจในพระองค์

คิดว่าตนเองสามารถเอาชนะปัญหาเหล่านั้นด้วยตนเองได้

แต่สุดท้าย...เรากลับพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง

เพื่อนรัก...หากเพื่อนเหนื่อยหน่ายกับปัญหารอบตัว

ฉันอยากจะเชิญชวนเพื่อนรักของฉัน

เรามาสู้ไปพร้อมๆกัน....สู้ด้วยใจอดทน

สู้ด้วยใจที่มั่นคงในความเชื่อว่าพระองค์จะทรงช่วยเหลือ

และนำทางเราไปสู่หนทางที่ดีที่สุด เหมาะสมที่สุด

ด้วยพระเมตตาอันยิ่งใหญ่ของพระองค์

..........................................................

“เพื่อนรัก....

เหนื่อยนักก็พักใจลงเสียบ้าง

บนเส้นทางที่เพื่อนคิดว่ามันแสนอ้างว้าง

แท้ที่จริงพระองค์ทรงเคียงข้างไม่ห่างเพื่อนเลย”

.............................................................