“จงรักศัตรู จงทำดีต่อผู้ที่เกลียดชังท่าน จงอวยพรผู้ที่สาปแช่งท่าน จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่ทำร้ายท่าน ผู้ใดตบแก้มท่านข้างหนึ่ง จงหันแก้มอีกข้างหนึ่งให้เขาตบด้วย ผู้ใดเอาเสื้อคลุมของท่านไป จงปล่อยให้เขาเอาเสื้อยาวไปด้วย จงให้แก่ทุกคนที่ขอท่าน และอย่าทวงของของท่านคืนจากผู้ที่ได้แย่งไป ท่านอยากให้เขาทำต่อท่านอย่างไร ก็จงทำต่อเขาอย่างนั้นเถิด ถ้าท่านรักเฉพาะผู้ที่รักท่าน ท่านจะเป็นที่พอพระทัยของพระเจ้าได้อย่างไร คนบาปก็ยังรักผู้ที่รักเขาด้วย” (ลก 6:27-32) ....................................................... เดือนกว่าๆที่ผ่านมานี้ ฉันวนเวียนอยู่กับเรื่องราวของบุคคลและคำพูดของบุคคล ที่มักกล่าวถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี มนุษย์ก็มีหลากหลาย มากอุปนิสัยใจคอ หนึ่งในมนุษย์ที่ฉันรู้สึกอยากอยู่ห่างๆคือบุคคลที่ชอบพูดถึงคนอื่นไม่ดี และเที่ยวเล่าเรื่องของคนอื่นให้ใครต่อใครฟังในทางลบเสมอๆ ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเรื่องราวที่เขาเล่าไม่ว่าจะจากตัวเขาเอง หรือจากที่คนอื่นเล่าต่อกันมาว่าเขาเล่าให้ฟัง มันทำให้ฉันรู้สึกระอาและแอบตัดสินเขาแทนพระเจ้าตามประสามนุษย์ของฉัน ฉันสงสัยมาเสมอว่า ทำไมเขาถึงได้มีวันเวลาที่ร้อนระอุด้วยไฟอยู่ตลอดเวลา และไม่ว่าคำพูดที่เขาพูดมานั้นจะจริงหรือไม่จริง จะนินทาเล่าเรื่องราวที่เลวร้ายในอดีตของใครต่อใครให้ใครคนอื่นๆฟัง ฉันกลับมองว่าไม่ใช่คนถูกนินทาเลยที่น่าสงสาร เป็นตัวเขาเองต่างหากที่น่าสงสาร พ่อท่านหนึ่งเคยบอกฉันว่า คำพูดของเราสะท้อนตัวเราเอง และเพื่อนของฉันยังให้เสียงสนับสนุนอีกด้วยว่า สิ่งที่ใครคนหนึ่งพูดถึงคนอื่นในทางลบ นั่นคือสิ่งที่เขาเป็นอยู่แต่ไม่อาจบอกใครได้ สุดท้าย.....คำสอนที่สรุปบทเรียนชีวิตสำหรับฉันในครั้งนี้ จบลงตรงคำสอนของคุณพ่อสักรินทร์ ศิรบรรเทิงที่ว่า เราจะโกรธ จะตัดสินเขาลงหรือ ถ้าเรารู้ว่า สภาพแวดล้อมในครอบครัวของเขาหล่อหลอมเขามาเช่นนั้น เพียงประโยคนี้ประโยคเดียวจริงๆ ที่ทำให้ฉันยอมรับในเหตุการณ์นี้มากยิ่งขึ้น .................................................. ....ขอให้ลูกมีใจอ่อนโยนพอที่จะให้อภัย และเข้าใจถึงความแตกต่างของแต่ละคน ยอมรับในความบกพร่องและใจที่มืดมน ยอมรับกับที่ที่ร้อนรนคนสับสนปนเปไป ขอให้ลูกรู้จักที่จะภาวนา และมีใจเมตตาเหมือนพระองค์ได้ไหม ในความเลวร้ายต้องมีบทเรียนดีดีซ่อนอยู่ข้างใน พระองค์ทรงมอบให้..แล้วทำไมลูกจึงผลักไสกลับคืน... .................................
|