“....อนิจจัง อนิจจัง อนิจจัง สารพัดอนิจจัง (ปัญญาจารย์ 1:2-4) ...................................................
อยากเป็นกำลังใจให้ในวันที่เธอเหนื่อยล้า อยากให้เธอรู้ถึงคุณค่าว่าพระรักเธอมากแค่ไหน อยากให้เธอรับรู้ว่าใครคนหนึ่งที่คอยห่วงใย และไม่มีใครจะรักเธอได้มากเพียงพอ พระเยซูนั้นไง....คนดี ท่านมองเธออยู่ตรงนี้ แม้เธอไม่เคยร้องขอ สิ่งที่เธอไขว่คว้า สิ่งที่เธอตั้งตาคอยรอ พระองค์จะประทานให้เพียงพอและเหมาะสมกับเธอ .................................... อนิจจัง...กายเนื้อเอ๋ย... พอเวลาล่วงเลยกายเนื้อก็เปลี่ยนไป จากความอิ่มเอิบสวยงามสดใส... กาลเวลาผ่านไปก็เหลือเพียงเศษเถ้าใช่ไหมคนดี ยึดติดกับกายเนื้อก็ทุกข์ เคยมีใครสุขเพราะกายเนื้อเป็นอมตะไหมนี่ สิ่งที่หลงเหลืออยู่ให้จดจำคือคุณความดี ที่จะถูกบันทึกไว้บนโลกใบนี้และบนสวรรค์เป็นนิรันดร์ ............................................... ใครคนหนึ่งเข้ามาปรับทุกข์เรื่องความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตนเอง และรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งปัญหาชีวิตและสุขภาพร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ฉันขอบคุณใครคนนั้นสุดหัวใจ ด้วยนั่นเป็นเสียงเตือนของพระให้ฉันระลึกว่า... ฉันเองก็ไม่ควรยึดติดกับกายเนื้อเช่นกัน ฉันแบ่งปันใครคนนั้นว่า... เมื่อครั้งที่เรายังสวยสดงดงามใครต่อใครก็เข้ามาชื่นชม คำชื่นชมนั้นทำให้เราเหลิง จองหอง เหมือนตนเองเป็นดารา เป็นที่สนใจของคนรอบข้าง จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเวลาพัดพาเอาความสดใสของวัยวันผ่านไป และเริ่มมีเสียงติติงแนะนำว่ากายเนื้อของเราไม่สดใสดังเดิม เราจะยังรับมันได้ไหม ฉันก็เป็นเช่นนั้น ทุกวันที่เด็กๆจะวิ่งเข้ามากอดและทักทายชื่นชมฉัน พี่ๆเพื่อนๆร่วมงานจะชื่นชมความอ่อนวัยกว่าอายุของฉัน คำชื่นชมที่เกิดขึ้นทุกวันทำให้ฉันแอบเก็บความจองหองไว้ภายใน จนกระทั่งวันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งทักว่าฉันเริ่มมีร่องรอยแห่งวัยวัน และเสียงนั้นก็เริ่มมีเกิดขึ้นประปรายในบางวัน อนาคตอาจจะมีเกิดขึ้นทุกวันตามกาลเวลาของกายเนื้อที่เปลี่ยนไป ฉันจึงได้สำนึกว่า...ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จีรังยั่งยืน ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่ความดีเท่านั้นที่จะยังคงอยู่กับเรา และเป็นเรื่องเล่าสืบต่อไปให้ภาคภูมิใจตราบนานเท่านานชนิดไม่มีอายุขัย ใช้พระพรที่พระมอบให้ในทุกด้านให้คุ้มค่า คุ้มกับความรักที่พระมอบพระพรนั้นให้กับเราเป็นพิเศษ .......................................................
|