“เพราะฉะนั้นพี่น้องทั้งหลาย จงเข้าใจเถิดว่า

โดยพระองค์ จึงมีการประกาศการยกโทษบาปแก่ท่านทั้งหลาย

(กจ 3:38)
............................................................

ครั้งหนึ่ง...ลูกเคยต่อว่าพระองค์ในใจ

ทำไมพระองค์จึงทรงอนุญาตให้มารร้ายเข้ามาปกครองดวงใจของลูก

ทำไมพระองค์จึงให้ลูกต้องผ่านวันเวลาแห่งความผิดพลาด

มาวันนี้...ลูกขอบพระคุณพระองค์

สำหรับวันเวลาที่เลวร้ายเหล่านั้น

ความบกพร่องฝ่ายกายและใจ

ทำให้ลูกสำนึกว่าความสุภาพนบนอบหมายถึงอะไร

เมื่อใจสำนึกว่าตนเป็นคนบาป

ใจก็เจียมตนเองว่าไม่สมควรจะไปตัดสินใครเขา

ในเมื่อตนเองยังไม่ใช่คนที่ดีพอ

ครั้งใดที่มองข้อบกพร่องของผู้อื่น

ก็สะท้อนความบกพร่องของตนเองออกมาด้วย

ใจที่สำนึกและเป็นทุกข์ในสิ่งที่เคยกระทำลงไป

ผลักดันให้มโนธรรมกล้าแกร่งยิ่งขึ้น

พร้อมที่จะเผชิญกับความบกพร่องในปัจจุบัน

และยืนยันถึงความถูกต้องด้วยใจที่สุภาพ

..........................................................

ด้วยดวงใจ  บกพร่อง  เพราะบาปผิด

ลูกจึงคิด  สำนึกคุณ  พระหนุนให้

ทรงตีสอน  ด้วยรัก  สุดดวงใจ

ลูกจึงได้  เรียนรู้ไว้ ใจถ่อมตน

จะนินทา  ว่ากล่าวใคร ให้สำนึก

ในส่วนลึก ตรึกตรองไว้  ใจหมองหม่น

ใจของเรา ยังมืดมัว และอับจน

ก่อนคิดค้น  บ่นว่าใคร  ให้มองตัว

........................................................

“พระ องค์ มิ ได้ ทรง ทำ แก่ เรา ตาม บาป ของ เรา

และ มิ ได้ ทรง ตอบ สนอง เรา ตาม ความ ชั่ว ของ เรา

(สดด 103:10)

.......................................................