พ่อถามว่า “ใครคิดว่าตนเองเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกบ้าง” นั่นคืออยู่ต่อหน้าเขาเราก็ทำดีกับเขา แต่ลับหลังเขาเราก็นินทา ประโยคคำถามของคุณพ่อยังก้องอยู่ในใจของฉันทุกวัน เพราะฉันไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้หรือพูดในสิ่งที่อยากจะพูด กับบุคคลบางประเภทในชีวิตประจำวัน ฉันจึงทำได้แต่เพียงแอบรู้สึกติดลบอยู่ภายใน แต่ในใจก็ท่องอยู่เสมอว่า “...จงรักศัตรูของท่าน และจงอธิษฐานเพื่อผู้ที่ข่มเหงท่าน” ดังนั้น กิจการที่เกิดขึ้นจากความพยายามที่จะไม่ โกรธ เกลียด และให้อภัย จึงอาจจะเป็นกิจการที่ขัดแย้งกับความรู้สึกลึกๆในใจ ที่เมื่อใครกล่าวถึงบุคคลๆนี้ในความรู้สึกเดียวกัน มันก็เป็นสิ่งที่ยากที่เราจะบอกว่าเราไม่เห็นด้วยกับเขา หรือไม่รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา และกลับกลายเป็นการนินทา และขาดความจริงใจไปเสีย จนกระทั่งกลายเป็น “คนหน้าไหว้หลังหลอก” ฉันเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ ? ................................................... จะอย่างไรก็ตาม...คำพิพากษาเป็นของพระเจ้า ในขณะที่ฉันซึ่งเป็นเพียงมนุษย์อ่อนแอมากคนหนึ่ง กำลังใช้ความพยายามที่จะปรับปรุงตนเองอยู่เสมอ ตามคำสอนของพระเจ้า ด้วยความยากลำบาก แต่มีความตั้งใจเต็มเปี่ยม ......................................................... “จะทำอย่างไรให้ตรงคำพระสอน อยากจะส่งพรให้คนที่ไม่รักได้ไหม ดวงใจคัดค้านแต่การกระทำที่ทำไป คือคำภาวนาที่มอบให้ แม้ในใจยังขุ่นเคือง” ................................................. |