“.... 'เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า ซึ่งพวกท่านได้ทำกับคนใดคนหนึ่ง ที่เล็กน้อยที่สุดในพี่น้องของเรานี้ ก็เหมือนทำกับเราด้วย' ” (มัทธิว 25:40) .................................................... กิจการงานชิ้นน้อยๆที่แลดูไร้ค่า หากแต่ว่าสายตาของผู้ร้องขอให้ช่วยเหลือ ให้คุณค่ากับผู้ไหว้วานขอความจุนเจือ ก็เป็นกิจการที่เอื้อต่อใจผู้ขอและผู้ลงมือกระทำ กิจการงานชิ้นใหญ่โตเหมือนมีคุณค่า หากแต่ว่ากลับดูไร้ค่าด้วยผู้มอบให้ประเมินค่าตกต่ำ มิได้เห็นคุณค่า ของดวงใจผู้ลงมือกระทำ กิจการนั้นต่อให้สูงล้ำก็ไม่มีคุณค่าใดใด ........................................................................ ด้วยรู้ตัวเสมอว่าตนเองเป็นเพียงผู้ต่ำต้อยคนหนึ่ง การจะไหว้วานให้ใครช่วยเหลืองานใดใด จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้ความสุภาพนบนอบ และผู้ที่ให้ความช่วยเหลือทุกคนล้วนเป็นผู้มีพระคุณทั้งสิ้น สิ่งที่ตนเองพึงระลึกจดจำไว้ก็คือ การเอาใจเขามาใส่ใจเรา ใส่ใจในงานของเขาด้วยว่าเขามีงานมากมายเพียงใด ภาระงานของเราไปเป็นภาระงานเพิ่มให้เขามากขึ้นแค่ไหน ทำอย่างไรให้เขารู้สึกว่าเขาทำให้เราแล้วเขาสบายใจ ไม่ใช่ทำให้เพราะเราสั่งเขาได้ แต่เพราะเขามีน้ำใจทำให้เรา และเขามีคุณค่าสำหรับเรา ............................................................. ฉันถูกขอให้ไปช่วยเขียนปฏิทินปฏิบัติงานลงบอร์ดเล็กๆ ซึ่งอาจจะแลดูเป็นงานที่ไม่มีคุณค่าอะไรเลย แต่ด้วยคำพูดที่แสดงถึงสิ่งที่เขามองเราว่ามีคุณค่า แสดงออกถึงการรอคอยในการมาเยือนของเรา ชิ้นงานชิ้นเล็กๆก็กลายเป็นชิ้นงานที่มีคุณค่าสำหรับฉันทันที ประสบการณ์นี้สอนให้ฉันรู้จักที่จะสุภาพพอที่จะขอร้อง และแสดงตนว่าตนเองไม่ได้สมบูรณ์พร้อมที่จะทำทุกอย่างได้ทั้งหมด และการขอร้องก็เป็นการยกคุณค่าให้กับผู้ที่จะให้ความช่วยเหลือฉันด้วย ........................................................ |