พักเที่ยงวันนี้ ครูประจำชั้นห้องลูกชายคนเล็ก “น้องน้ำเสก” เดินมาแจ้งว่า เจ้าลูกชายคนเล็กจอมซนกินขนมเสร็จแล้วทิ้งขยะไว้ ฉันรับปากกับครูของลูกชายและตั้งใจจะกลับไปจัดการเจ้าตัวดีซะหน่อยหนึ่ง ทั้งๆที่ในใจยังรู้สึกขัดแย้งว่า “จริงหรือ” ถึงน้องน้ำเสกจะซุกซน ขี้เล่น ทะเล้น จอมกวน แต่น้องน้ำเสกเป็นเด็กที่มีจิตใจดี แบ่งปันช่วยเหลือคนอื่นเสมอ ความรู้สึกขัดแย้งในใจยังคงค้างคาอยู่จนเลิกเรียน น้องน้ำเสกวิ่งมาหาเหมือนทุกวัน กระโดดกอด และโหนตัว ขี้เล่นเหมือนเคย ฉันจับหน้าเจ้าจอมซนเงยขึ้นและถามว่าวันนี้ทำอะไรผิดมาหรือเปล่า น้องน้ำเสกทำเสียงจุ๊ จุ๊ เหมือนห้ามและดึงฉันออกมาจากกลุ่มเพื่อนตรงนั้น ก่อนจะมาหลบมุมอาคารแล้วเล่าว่า เพื่อนรักของเขาโยนขยะใส่เขา เล่นกันไปมา แต่เพื่อนที่ไปฟ้องครูบอกว่าเป็นขยะของน้ำเสก แต่น้ำเสกไม่มีอะไรแล้ว ครูจัดการเรียบร้อยแล้ว แม่ไม่ต้องพูดอะไรอีกนะ ฉันยังคง งง งง กับคำอธิบายของเจ้าจอมซน จวบจนกระทั่งก่อนกลับบ้าน ครูประจำชั้นของน้องน้ำเสกลงมาพบแล้วแจ้งว่าขอแก้ข่าวเมื่อเที่ยงที่บอกมานั้น ได้ซักถามน้องน้ำเสกแล้ว เขาไม่ได้ทิ้ง แต่เขาไม่ยอมบอกว่าใครทิ้ง จนครูซักให้เขาพูด น้องน้ำเสกกระซิบชื่อเพื่อนรักออกไปแบบไม่สบายใจเลย ครูเรียกเพื่อนของน้องน้ำเสกออกมา เพื่อนยอมรับว่าเป็นของตน ครูจึงทำโทษเพื่อนให้เก็บขยะ 50 ชิ้น ครูเล่าว่า น้องน้ำเสกรีบออกตัวบอกกับครูว่า ขอช่วยเพื่อนเก็บ 30 ชิ้น ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยความชื่นใจในดวงใจดวงเล็กๆที่น่ารักของน้องน้ำเสก และขอบคุณพระสำหรับของขวัญน่ารักๆชิ้นนี้เสมอ บางที ฉันก็แอบหวั่นๆในใจ เมื่อนึกถึงวันที่จะส่งเขาไปเข้าบ้านเณร เพราะเขาเป็นสีสันของครอบครัวจริงๆ แต่ทุกเส้นทางพระย่อมทราบดีว่าสิ่งใดสมควรกับใคร อย่างไร ลูกขอฝากเจ้าตัวเล็กไว้ในความดูแลของพระองค์ด้วยเถิด ......................................................................................... สอนชีวิตด้วยชีวิต สอนด้วยจิตอันสูงค่า สอนด้วยรักและเมตตา สอนคุณค่าแห่งตัวตน ................................................... |