ผู้เลี้ยงแกะอุ้มแกะไปฉันใด เราจะอุ้มเจ้าแนบอกของเราไปฉันนั้น (อิสยาห์ 40:11) .............................................................. แสนเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า มาพิงพัก จะอิงตัก แนบอกอุ่น ให้กรุ่นฝัน พระเมตตา คือร่มไทร แบ่งใบปัน ความรักนั้น คือสายลม พรมพร่างใจ .................................................................. พระทรงประทานวันและคืนให้ฉันตื่นและหลับ เพื่อให้ช่วงเวลาแห่งการตื่นอยู่เป็นเวลาแห่งกิจการรักสำหรับพระองค์ และให้เวลาแห่งการหลับใหลเป็นเวลาแห่งการพักผ่อนในพระพร การว่างเว้นกิจการงานบางอย่างในช่วงปิดภาคเรียน ทำให้ร่างกายและจิตใจเกิดการปรับเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตไปบ้าง เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับมาใช้วิถีชีวิตตามปกติอีกครั้ง จึงทำให้รู้สึกว่า “ยังไม่พร้อม” เย็นวันแรกของหน้าที่การงานจึงเป็นเวลาแห่งความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า สิ่งที่ต้องการ คือการพักผ่อนนอนหลับในที่ที่คุ้นเคย แต่...หากการพักผ่อนนั้นเป็นการพักผ่อนเพียงกายก็หามีประโยชน์ไม่ เพราะเมื่อถึงเวลาของเช้าวันใหม่ แม้ว่าพลังกายจะกลับคืนมา แต่..พลังใจมิได้คืนมาด้วยเลย หน้าที่การงานที่ทำลงไปในแต่ละวันจึงเป็นเพียงหน้าที่รับผิดชอบเท่านั้น ไม่ใช่หน้าที่ที่ทำด้วยใจรักหรือพลังรักใดใดเลย .............................................................. ขอให้ทุกวันแห่งความอ่อนล้าของร่างกายและจิตใจ มีพระองค์ทรงหนุนนำเติมพลังให้สม่ำเสมอ เพราะพระองค์ทรงอุ้มลูกไว้ในอ้อมอกอุ่นของพระองค์ ในทุกวันที่ร่างกายและจิตใจของลูกอ่อนแรง และขาดกำลังในการก้าวเดินต่อไป ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่พระองค์มอบให้ เพื่อแบ่งปันออกไปสู่คนรอบข้างด้วยใจรักและรับใช้จริงๆ ...................................................................... |