ผู้เลี้ยงแกะอุ้มแกะไปฉันใด

เราจะอุ้มเจ้าแนบอกของเราไปฉันนั้น

(อิสยาห์ 40:11)

..............................................................

แสนเหน็ดเหนื่อย  เมื่อยล้า  มาพิงพัก

จะอิงตัก  แนบอกอุ่น  ให้กรุ่นฝัน

พระเมตตา  คือร่มไทร  แบ่งใบปัน

ความรักนั้น คือสายลม  พรมพร่างใจ

..................................................................

พระทรงประทานวันและคืนให้ฉันตื่นและหลับ

เพื่อให้ช่วงเวลาแห่งการตื่นอยู่เป็นเวลาแห่งกิจการรักสำหรับพระองค์

และให้เวลาแห่งการหลับใหลเป็นเวลาแห่งการพักผ่อนในพระพร

การว่างเว้นกิจการงานบางอย่างในช่วงปิดภาคเรียน

ทำให้ร่างกายและจิตใจเกิดการปรับเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตไปบ้าง

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับมาใช้วิถีชีวิตตามปกติอีกครั้ง

จึงทำให้รู้สึกว่า “ยังไม่พร้อม”

เย็นวันแรกของหน้าที่การงานจึงเป็นเวลาแห่งความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า

สิ่งที่ต้องการ คือการพักผ่อนนอนหลับในที่ที่คุ้นเคย

แต่...หากการพักผ่อนนั้นเป็นการพักผ่อนเพียงกายก็หามีประโยชน์ไม่

เพราะเมื่อถึงเวลาของเช้าวันใหม่

แม้ว่าพลังกายจะกลับคืนมา แต่..พลังใจมิได้คืนมาด้วยเลย

หน้าที่การงานที่ทำลงไปในแต่ละวันจึงเป็นเพียงหน้าที่รับผิดชอบเท่านั้น

ไม่ใช่หน้าที่ที่ทำด้วยใจรักหรือพลังรักใดใดเลย

..............................................................

ขอให้ทุกวันแห่งความอ่อนล้าของร่างกายและจิตใจ

มีพระองค์ทรงหนุนนำเติมพลังให้สม่ำเสมอ

เพราะพระองค์ทรงอุ้มลูกไว้ในอ้อมอกอุ่นของพระองค์

ในทุกวันที่ร่างกายและจิตใจของลูกอ่อนแรง

และขาดกำลังในการก้าวเดินต่อไป

ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่พระองค์มอบให้

เพื่อแบ่งปันออกไปสู่คนรอบข้างด้วยใจรักและรับใช้จริงๆ

......................................................................