พระเจ้าทรงเห็นว่าทุกสิ่งที่ทรงสร้างนั้นดีมาก

(ปฐก 1:31)

...............................................................

ช่วงฤดูแห่งการเก็บเกี่ยวมะม่วงแห่งเมืองแปดริ้ว

ในทุกๆปีฉันจะได้ลิ้มรสมะม่วงจากสวนบ้านพ่อแม่เสมอ

ปีนี้ก็เช่นกัน  เป็นปีที่พิเศษเพราะมะม่วงอกร่องกำลังออกลูกเต็มต้น

มะม่วงอกร่องที่มีรสชาติหอมหวานหาซื้อได้ยากแล้วในปัจจุบันนี้

และยิ่งเป็นมะม่วงอกร่องที่เติบโตตามธรรมชาติ

ไม่เร่งสารใดใด รอจนแก่จัดแล้วจึงนำมาบ่ม

รสชาติจะหอมหวานเป็นพิเศษทีเดียว

นึกถึงข้าวเหนียวมูลอุ่นๆ ราดกะทิ

แปะหน้าด้วยเนื้อมะม่วงอกร่องสีทองหอมหวน

จะอร่อยเพียงใด

โดยธรรมชาติลักษณะรูปร่างของมะม่วงจะละม้ายคล้ายคลึงกัน

หากแต่จะแตกต่างกันเล็กน้อย

เช่น  มะม่วงน้ำดอกไม้ก้นจะแหลมๆ เล็กน้อย

มะม่วงแรดจะมีนอน้อยๆขึ้นข้างบนลูกด้วย

มะม่วงเขียวเสวยผิวจะสีเขียวเข้ม รูปทรงยาวๆ

มะม่วงทุเรียนลูกจะออกกลมๆ น่าเอ็นดู มีกลิ่นแรงพอสมควร

อย่างไรก็ตาม โดยปกติรูปพรรณสัณฐานของมะม่วงทุกชนิดไม่แตกต่างกันมากนัก

แต่ที่บ้านแม่ของฉันมีมะม่วงพันธุ์พิเศษ

ฉันเรียกมันว่า “มะม่วงอกร่องพิการ”

ในขณะที่ลูกปกติจะมีผิวที่เรียบเนียนสวยงาม

แต่อกร่องพิการจะมีลักษณะปูดโปนและอวบอ้วนกว่าปกติ

ฉันนึกถึงหน้าคนที่ถูกต่อต่อยจนเต็มใบหน้า

เมื่อแม่บ่มมะม่วงอกร่องจนสุกแล้ว

ฉันก็เลือกหยิบเฉพาะลูกสวยๆ ผิวนวลๆ มารับประทาน

ในขณะที่หยิบเจ้ามะม่วงพิการมาพลิกไปมาดูเล่น

และนึกรังเกียจอยู่ในใจ

ในลูกนี้มีอะไรผิดปกติอยู่นะ ทำไมมันถึงออกมาบูดเบี้ยวเช่นนี้

แม่บอกฉันว่า ก็ลองชิมดูสิ มันอร่อยนะ

ฉันจึงตัดสินใจเลือกเจ้าบูดเบี้ยวขึ้นมาลูกหนึ่ง

ปอกเปลือก...อืม...เปลือกของเจ้าลูกมะม่วงพิการปอกง่ายมาก

ที่สำคัญ เนื้อของมันเยอะกว่าลูกปกติ

ในบริเวณที่มันปูดโปนกลายเป็นบริเวณที่มีเนื้อเยอะมาก

เสี้ยนในเนื้อก็แทบจะไม่มีเลยทีเดียว

.....................................................................

เราเคยตัดสินใครต่อใครด้วยการวางตนเองเป็นบรรทัดฐาน

คิดว่าตนเองเป็นคนที่มีความสมบูรณ์พร้อม

ยึดเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่

มองคุณค่าของคนรอบข้างต่ำลง

ทั้งด้วยความตั้งใจและไม่ตั้งใจ

เวลาเดินผ่านคนเสียสติข้างถนนฉันแสดงกิริยาอย่างไร

เวลามีเด็กยากจนเนื้อตัวมอมแมมเดินมาดึงชายเสื้อขอเงินฉัน ฉันรู้สึกอย่างไร

ในที่ทำงาน  ฉันเดินย่ำลงไปบริเวณที่เขากำลังถูกพื้น  พนักงานเสียงดังใส่ฉัน

ฉันคิดอย่างไร

ในความผิดปกติตามบรรทัดฐานของมนุษย์

เราไม่เคยมองเห็นความพิเศษในความผิดปกตินั้นเลย

คนเสียสติฉันเคยไปนั่งฟังเขาพูดหรือไม่

เขาพูดถึงประสบการณ์มากมายที่เขาเคยผ่านมา ประสบการณ์ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัส

เด็กยากจนคนนั้นฉันเคยรับรู้ถึงชีวิตที่เลือกไม่ได้ของเขาหรือไม่

เขาหาเงินเพื่อแลกซื้อข้าวไปให้พ่อของเขาที่พิการอยู่ในสลัม

เขาสามารถทำทุกอย่างที่ฉันในวัยนั้นไม่เคยทำได้เลย

พี่พนักงานที่เสียงดังใส่ฉัน เขาทำงานมากกว่าฉันกี่เท่า

ในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน เขากำลังทำความสะอาดสิ่งที่พวกฉันทำสกปรก

........................................................

“คุณค่าของความไม่สมบูรณ์

คือการเพิ่มพูนเพื่อกันและกัน

ในคำว่าไม่ใช่มีคำว่าใช่แฝงในคำนั้น

เพียงแค่มุมมองต่างกันก็ตีความหมายนั้นแตกต่างไป

มองเขาว่าด้อยกว่า

สิ่งพิเศษที่มีค่าของเขา เราก็ปิดตาเอาไว้

พระพรอื่นหมื่นแสนที่เขามีเราก็ไม่ใส่ใจ

ตีตราเขาเอาไว้ว่าเป็นคนไม่สมบูรณ์

มองเขาว่ามีสิ่งดี

ให้โอกาสทันทีที่จะช่วยเหลือเกื้อหนุน

พระพรแห่งความแตกต่างจะทวีเพิ่มพูน

กลายเป็นการเกื้อกูลซึ่งกันและกัน”

...................................................................................