“ถ้าท่านได้รับกำลังใจจากการเป็นหนึ่งเดียวกับพระคริสตเจ้า ถ้าท่านได้รับกำลังใจจากความรัก ถ้าท่านเป็นหนึ่งเดียวกันในพระจิตเจ้า ถ้าท่านเห็นอกเห็นใจสงสารกัน ท่านจงทำให้ข้าพเจ้ามีความยินดีอย่างเต็มเปี่ยม โดยการเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน มีความรักแบบเดียวกัน มีความรู้สึกนึกคิดอย่างเดียวกัน” (ฟป 2:1-2) ........................................................ ศาสนาคริสต์มีหลักคำสอนแห่งความรักเป็นบัญญัติเอก เราเจริญชีวิตทุกช่วงเวลาด้วยความรักเป็นอาหารหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ จิตวิญญาณที่อิ่มด้วยความรัก จะไม่มีความอาฆาตแค้น และไม่ทำร้ายกันและกัน เพื่อนต่างศาสนาคนหนึ่งถามฉันว่า ศาสนาคริสต์มีเจ้ากรรมนายเวรหรือไม่ ฉันบอกว่าไม่มีอย่างเต็มภาคภูมิ เพราะเราเป็นพระฉายาลักษณ์ของพระเจ้า พระฉายาลักษณ์ของพระเจ้าย่อมมีแต่ความรักและการให้อภัย หน้าที่การตัดสินเป็นของพระเจ้า แม้เพื่อนมนุษย์ทำผิดต่อเรา เราก็ไม่ใช่เป็นผู้ตัดสินลงโทษเขา เรามีหน้าที่รักและให้อภัยเท่านั้น แม้หลายครั้งการให้อภัยคนที่ทำร้ายเราจะยากลำบากเกินทำใจได้ แต่หากเรามีต้นทุนความรักหล่อเลี้ยงอย่างอิ่มเอมแล้ว ฉันมั่นใจว่ามันไม่ยากเลยที่เราจะทำได้ เพื่อนถามฉันอีกว่า และหากเขาทำร้ายฉันจนถึงแก่ชีวิตเล่า ฉันบอกว่า ถ้าฉันตาย ชีวิตทางโลกก็จบลง ฉันก็เดินหน้าสู่การรับคำพิพากษา ไม่ใช่เดินกลับมายังโลกเพื่อจองเวรใคร แต่คนที่เธอต้องชดใช้ให้คือญาติพี่น้องของฉัน ครอบครัวของฉัน เพราะพวกเขาต้องสูญเสียและทุกข์ทรมานกว่าฉัน และเธอก็ต้อชดเชยสิ่งนั้นกับพระด้วยตัวเธอเอง ไม่ใช่ฉันเป็นผู้ลงโทษเธอ ............................................................. คาบเรียนสุดท้ายของหลักสูตรคริสตศาสนธรรม ภาคฤดูร้อนของฉัน ในวิชาการสอนศาสนธรรมเด็ก ครูผู้สอนได้แจกกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆให้พวกเราคนละ 3 แผ่น ให้เราเขียนชื่อเพื่อนแผ่นละคน และเขียนความในใจที่อยากบอกเพื่อนคนนี้ จะขอโทษ ขอบคุณ ให้พรก็แล้วแต่ หลังเขียนเสร็จสิ้น ครูก็ให้เรานำกระดาษนี้เดินไปหาเพื่อนตามชื่อ และอ่านให้เพื่อนฟัง พร้อมกอดกัน บรรยากาศ ณ ตอนนั้น มันเกินบรรยายจริงๆ เพื่อนอ่านให้ฉันฟังทีละคน ทีละประโยค ฉันแทบไม่ได้อ่านสิ่งที่ตนเองเขียนเลย ทำได้แค่น้ำตาร่วงกราวไม่หยุดหย่อน กับสิ่งดีดีที่เพื่อนส่งมอบให้ มันมีค่ากว่าของขวัญชิ้นใดใด กระดาษทุกแผ่นที่ถูกยื่นให้จากมือเพื่อนๆของฉัน มันเป็นของขวัญพิเศษก่อนจบคอร์สนี้จริงๆ เรากอดกัน ฉันพร่ำแต่บอกว่า ขอบใจนะ ขอบใจ ฉันรักเธอนะ ฉันยังคงจดจำเวลาแห่งพระพรช่วงนั้นไว้เพื่อเป็นพลังชีวิต ให้ไม่ท้อแท้ที่จะทำความดีต่อไป “อย่าท้อแท้ในการทำความดี เพราะถ้าเราไม่หยุดทำความดี เราก็จะได้เก็บเกี่ยวเมื่อถึงเวลา” (กท 6:9) ................................................................... |