“ข้าพเจ้าขอบพระคุณพระเจ้าของข้าพเจ้าอยู่เสมอ และระลึกถึงท่านในขณะที่ข้าพเจ้าอธิษฐาน” (ฟีเลโมน 1:4) ................................................................. เมื่อคราวที่เรารักใครสักคนหนึ่ง เราก็อยากที่จะพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครคนนั้น ทำทุกอย่างเพื่อให้คนๆนั้นรักเรา ทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อใครคนนั้น และหากวันใดเราเผลอพลาดทำผิดต่อเขาไป เราก็คงจะรู้สึกเสียใจและอยากที่จะได้รับการอภัยกลับคืน ความผิดพลาดที่เราทำต่อบุคคลที่เรารัก จะน้อยลงหากเรารักเขาคนนั้นมากขึ้น เพราะเรากลัว กลัวเขาคนนั้นจะไม่รัก หรือสิ้นรักในเรา ..................................................... เช่นเดียวกัน หากความรักของเรามีมากเพียงพอที่จะมอบเพื่อพระ เราก็คงจะพยายามที่จะหลีกเลี่ยงความผิดบกพร่องต่างๆ และทำทุกกิจการที่แสดงออกถึงความรักต่อพระองค์อย่างเต็มที่ แต่ความรักของเรามีไม่มากพอเพื่อพระองค์ ความรักของเรามีเพื่อชดเชยความต้องการของตัวเราเอง ความสุขของตนเอง ไม่ได้ออกจากตนเองเพื่อคนที่ตนรักมาก เราจึงยังคงวนเวียนอยู่กับวิถีความสุขสบายฝ่ายโลก และตกอยู่ในภาวะของบาปตลอดเวลา ....................................................... “เพราะพระองค์ทรงรักเราก่อน” เสมอมาและตลอดไป ........................................................ “ขอให้ลูกได้รักเหมือนที่พระองค์ทรงรัก ขอให้ลูกรู้จักที่จะรักด้วยสิ้นสุดดวงใจของลูก ขอให้ทุกกิจการเป็นความสัมพันธ์ที่เกิดจากความพันธ์ผูก ที่รวมดวงใจของลูกเป็นหนึ่งเดียวในความสัมพันธ์กับพระองค์” ............................................................. |