เหมือนดวงไฟที่ใกล้จะดับแสง เหมือนภัยแล้งมาแบ่งแรงร้อนให้ เหมือนคนหมดหวังและสิ้นกำลังใจ เหมือนคนร้างไร้ไม่มีอะไรให้ชื่นชม เหมือนชีวิตกำลังจะลาลับโลก เหมือนคนสิ้นโชคจมอยู่กับความขื่นขม เหมือนคนป่วยที่ใกล้จะหมดลม เหมือนคนจมอยู่ใต้ผืนน้ำเพียงลำพัง (ความรู้สึกในวันที่จ่อมจมอยู่กับความทุกข์ท้อใจ) “น้ำผึ้งหวาน” ....................................................... ในช่วงเวลาที่เหนื่อยทั้งใจและกาย กับความพยายามเอาชนะใจตนเองต่อเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามา ทำให้รู้สึกอ่อนล้าและเหนื่อยหน่าย ยิ่งครุ่นคิดอยู่กับเรื่องราวเหล่านี้ วกไปวนมา ซ้ำไปซ้ำมา หาเหตุผลเพื่อเอาชนะต่อเหตุการณ์นั้น หรือแม้แต่เอาชนะใจตนเอง มักจะต้องผ่านช่วงเวลาแห่งความทุกข์ท้อ มืดมน สับสนบนหนทางบ้าง ก่อนจะพบแสงสว่างรำไรที่รออยู่เบื้องหน้า ....................................... สัปดาห์หน้าฉันจะต้องปรับเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตของตนเองอีกครั้ง จากบทบาทครูไปเป็นนักเรียน จากบทบาทผู้ปกครองไปเป็นเด็กในปกครอง ความรู้สึกเศร้าๆ ก่อตัวขึ้นอย่างไร้เหตุผล เมื่อคิดไปถึงอนาคตอีกยาวไกลที่ยังมาไม่ถึง คาดหวังก็เป็นทุกข์ กังวลก็เป็นทุกข์ ความทุกข์เกิดขึ้นเพราะความไม่พอดีของตนเองโดยแท้จริง ทำให้ฉันนึกถึงพระวาจาตอนหนึ่งที่ว่า “อย่ากังวลถึงวันพรุ่งนี้ เพราะวันพรุ่งนี้ก็กังวลสำหรับตนเอง แต่ละวันมีทุกข์พออยู่แล้ว” (มธ 6:24-34) ขอให้ลูกทำแต่ละวันให้เป็นวันที่สวยงาม สำหรับตัวลูกเองและคนรอบข้าง ให้รอยยิ้มของลูกเป็นพลังผลักดันลูกและคนรอบข้าง ให้สามารถดำเนินชีวิตบนโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุข และมองความทุกข์เป็นเพียงกางเขนน้อยๆ ที่ลูกยินดีจะแบกรับด้วยความเปรมปรีดิ์ในใจเสมอ ...................................................... |