“ด้วยวันนี้ลูกล้มลงตรงข้างทาง และสายฝนก็พรายพร่างบนหนทางเส้นนี้ น้ำตาปนสายฝนไหลหล่นเปียกปอนชีวี หมดเรี่ยวแรงเต็มที่ซบหน้าลง ณ บนผืนดิน บาดเจ็บจากบาดแผลที่ฝ่าฟันมา หนาวเหน็บกับน้ำตาที่พร่าพรมล้มแดดิ้น วันที่สูญสลายกลับไม่มีใครมายลยิน ปล่อยให้ดวงใจมลายสิ้น...อย่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย” ............................................ พระองค์ตรัสว่า “มาเถิดลูกรัก เราคือที่พักริมทาง ยามลูกไร้ร้าง หมดทางไป..ดวงใจแตกสลาย เรารอต้อนรับเจ้า..โดยเฉพาะในวันที่เจ้าเดียวดาย แต่เจ้ากลับไม่เว้นวาย...ร้องร่ำไห้หาใครต่อใครหลายคน เราอยู่ตรงนี้ ที่ตรงข้างกายเจ้า เราคอยเฝ้า คอยเอาใจใส่ ไม่ให้เจ้าสับสน โปรดเถิดลูกรัก...เราคือที่พิงพักยามเจ้าทุกข์ทน ยามเจ้าหนาวเหน็บกลางสายฝน...เราคืออีกคนที่แสนทุกข์ใจ” ....................................... “พระองค์อยู่ที่ใด ใยดวงใจลูกมองไม่เห็น สายฝนสาดกระเซ็น โคลนกระเด็นเข้าตาร่ำไห้ ตะเกียกตะกายตามหาพระองค์ด้วยที่สุดของดวงใจ แต่ลูกกลับร้างไร้ พระองค์อยู่หนใด ใยลูกไม่พบเจอ” ............................................... พระองค์ตรัสว่า “ลูกรัก...เราอยู่ ณ ตรงที่แห่งนี้ แต่ดวงใจลูกนะสิ ปิดลงกลอนด้วยความพลั้งเผลอ ดวงใจลูกจึงมืดมิด ปิดสนิทไม่ได้พบเจอ เสียงใดใดไม่อาจเสนอ ไม่อาจสนองให้ได้ยลยิน เปิดดวงใจลูกเถิด จงเปิดดวงใจ เราจะเข้าไป เปิดดวงใจถวายให้สิ้น อ้อมแขนเราจะโอบกอด ความรักของเราจะแต้มชีวิน ธารพระพรจะรดริน ไม่สูญสิ้นไปจากใจเจ้าเลย” ............................................... |