“เหนือสิ่งสุดท้ายก็คือความตาย ชีพดับมลายเป็นผงธุลี แต่สิ่งเหลืออยู่คือความชั่วดี นำชีวีมุ่งหาพระบิดา เหนือสิ่งสุดท้ายก็คือความจริง ร่างกายชายหญิงแน่นิ่งมรณา.......” .................................................................. เพลงหนึ่งที่ถูกร้องขับขานเมื่อนานมาแล้ว ดังแว่วมาเมื่อมีเสียงชื่นชมในกายเนื้อที่รู้จักเน่าเปื่อยของฉัน แต่ในความเป็นมนุษย์ ใครๆก็ต่างพึงใจในคำชื่นชมทั้งสิ้น ฉันก็ไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปเลย รอยยิ้มแอบฉายแสงเฉิดฉันท์ในดวงใจทุกครั้งที่มีเสียงชื่นชม ในรูปของกายเนื้อนี้ แต่ทุกครั้งที่ได้รับคำชื่นชมใดใดจากเพื่อนมนุษย์ที่แสนดี จิตสำนึกของความละอายส่วนหนึ่งก็ลุกขึ้นมาต่อสู้กับความทะนงตนของตน จิตสำนึกของความละอายก็ขับกล่อมเพลงของความถ่อมตนให้ใจรู้จักสำนึก “เหนือสิ่งสุดท้ายก็คือความจริง ร่างกายชายหญิงแน่นิ่งมรณา” จะงดงามเพียงใดในวันนี้ เพียงกาลเวลาผันผ่านทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง สุดท้ายก็เป็นเพียงร่างกายที่เน่าเปื่อยไป คงเหลือไว้บนโลกใบนี้ก็มีแต่ความชั่วและความดีของแต่ละคน ที่ถูกจารึกไว้ให้ถ่ายทอดปากต่อปากสืบต่อกันไปยังลูกหลาน ..................................................... ลูกน้อยต่ำต้อยเพียงเศษดิน ดวงใจลูกถวิลคร่ำครวญหา ขอโปรดพระองค์ทรงเมตตา เยียวยาดวงใจลูกอ่อนโยน ....................................................... |