“จงรู้จักตอบทุกคนอย่างดีที่สุด”

(โคโลสี4:6)

................................................

พระวาจาตอนหนึ่งที่เสมือนเป็นตัวแทนของฉัน

มักจะถูกเปิดพบบ่อยครั้งเมื่อถึงโอกาสอันควร

บทจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโคโลสี

บทจดหมายสั้นๆ เพียง 4 บทที่ถูกเปิดพบถึงสองครั้งในสามเดือนนี้

“จงให้คำพูดของท่านอ่อนโยน

และถูกกาลเทศะอยู่เสมอ

จงรู้จักตอบทุกคนอย่างดีที่สุด”

เป็นพระวาจาที่คอยย้ำเตือนจิตใจ  เมื่อเรายังคงต้องอยู่ในสังคม

ยังเป็นสัตว์สังคมที่ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน

บางคนแยกแยะคำว่าอ่อนโยนและคำว่าเสแสร้งไม่ได้

ด้วยคิดว่าตนเองเป็นคนตรงไปตรงมาเปิดเผย

สิ่งที่พูดคือสิ่งที่ตรงกับใจจึงพูดออกมา

โดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่ง

จนกลายเป็นความแข็งกระด้างในจิตใจ

และก็ปลอบใจตัวเองด้วยคำที่ว่าเป็นคนปากกับใจตรงกัน

อย่างไรก็ตาม...เรามักจะตัดสินผู้อื่นด้วยความรู้สึกของเรา

มากกว่าจะย้อนกลับมาพิจารณาตนเอง

ไตร่ตรองและทบทวนสิ่งที่เรากระทำต่อผู้อื่นในแต่ละวัน

แต่ละช่วงเวลาแห่งการพบปะพูดคุย

คำพูดเพียงคำเดียวแต่ใส่น้ำเสียงและสีหน้าที่แตกต่างไป

ก็ให้ความหมายที่แตกต่างกัน

........................................................

ขอให้ลูกเลียนแบบพระแม่มารีย์...ราชินีสวรรค์ที่แสนอ่อนหวาน

ให้ลูกรู้จักที่จะใช้คำพูดที่อ่อนโยนเสมอ

คิดทุกคำที่จะพูดเพื่อจะไม่ทำร้ายคนรอบข้าง

ให้ลูกรู้จักที่จะฟังมากกว่าที่จะพูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูด

และหากลูกต้องตกอยู่ในสถานการณ์แห่งการพูดที่เลวร้าย

ขอให้ลูกรู้จักที่จะนิ่ง และเงียบ

ไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในสถานการณ์นั้นเลย

...............................................................

คำพูดที่อ่อนหวาน  ดั่งน้ำตาลที่หวานลิ้น

ใครได้ยลยิน  ต่างถวิลหารักใคร่

คำพูดส่อเสียด เบียดเบียนทำร้ายใจ

คงไม่มีใคร  กล้าเข้าใกล้หมายชื่นชม

......................................................