“ลูกทั้งหลายเอ๋ยอย่าให้เรารักกันด้วยคำพูดและด้วยปากเท่านั้น แต่จงรักกัน ด้วยการกระทำและด้วยความจริง.. ” (1 ยน. 3:18) .................................................... เด็กผู้ชายตัวน้อยวัย 7 ขวบคนหนึ่ง ซุกตัวอยู่ที่มุมของอาคารเรียนข้างห้องน้ำ ฉันสังเกตเห็นว่ากางเกงของเจ้าตัวเล็กเปียกปอนยาวลงไปถึงรองเท้า พ่อหนุ่มส่งสายตาแสดงความกังวล ขาดความมั่นใจอย่างหนักมาถึงฉัน ฉันเดินเข้าไปพลางถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีอะไรให้ช่วยหรือไม่ หนุ่มน้อยกระซิบเบาๆกับฉันว่า “ผมใช้ห้องน้ำที่เป็นขันตักไม่เป็นครับ ผมใช้เป็นแต่ที่มีสายฉีดครับ” ฉันนึกสภาพที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อสักครู่ของหนุ่มน้อยออกทันที ฉันพาหนุ่มน้อยไปเปลี่ยนกางเกงตัวใหม่ ในระหว่างนั้นฉันก็ค่อยๆสอนวิธีการใช้ขันน้ำ แต่ประสบการณ์ชีวิตใดใดหากเรียนรู้แค่เพียงภาคทฤษฎี ก็ยังไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นประสบการณ์ที่แท้จริงได้ การได้ลงมือปฏิบัติ ผ่านการลองผิดลองถูก จากสิ่งที่ได้เรียนรู้มา ผ่านการผิดพลาด ล้มเหลว ย่อมเป็นประสบการณ์ตรงที่คงอยู่อย่างแท้จริง ................................................................... จะผิดไหม....ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างต้นจะสอนชีวิตฝ่ายจิตของฉันด้วย หากเพียงแค่ฉันอ่านพระคัมภีร์ อ่านพระวาจาของพระ ด้วยความซื่อสัตย์อยู่สม่ำเสมอ แต่ไม่เคยที่จะปฏิบัติตามถ้อยพระวาจาที่พระทรงสอนนั้นเลย เหมือนรู้ทฤษฎีครบถ้วนแต่ขาดการปฏิบัติ ฉันเฝ้าเตือนตนเองว่า...แล้วจะเกิดผลอะไรเล่า สุดท้าย...กิจการชีวิตฝ่ายจิตของฉันก็ยังคงลุ่มๆดอนๆไม่มั่นคง ..................................................................... พระวาจาตักเตือนฉันว่า “จงรักกันด้วยการกระทำไม่ใช่แค่คำพูด” หากไม่ลงมือกระทำ กิจการใดเล่าจะสำเร็จไปได้ .................................................................. |