“พวกท่านพิพากษาตามมาตรฐานโลก” (ยน 8:15) ................................................... บางสิ่งที่เราเห็น บางสิ่งที่เราได้ยิน และบางสิ่งที่เราสัมผัส อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น อย่างที่เราได้ยิน และอย่างที่เราสัมผัสก็ได้ แต่เรามักจะตัดสินเหตุการณ์ต่างๆ จากการได้เห็น จากการได้ยิน และจากการสัมผัส ตามมาตรฐานการตัดสินของโลก ด้วยความรู้สึกของความเป็นมนุษย์ บางทีเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอาจจะดูแย่ เลวร้าย และไร้ความยุติธรรม จนเราตั้งตัวไม่ติด ลุกขึ้นมานั่งฟูมฟาย โวยวาย ยอมรับไม่ได้กับเหตุการณ์นั้นๆ แต่เหตุผลที่พระจัดสรรไว้ให้เรา ซับซ้อนเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้ จนกว่าเวลาที่เหมาะสมนั้นจะมาถึง .............................................................. วันนี้...ได้ทราบถึงภาระงานที่เพิ่มขึ้น คำถามมากมายที่ไม่อาจซักถามใครได้ก็ผุดขึ้นในใจ ฉันสับสนกับภาระงานของตนเอง เสียดายแผนงานที่ตัวเองวางไว้ที่จะทำในแต่ละช่วง มันอาจจะต้องสูญสลายไปเหมือนความฝันลมๆแล้งๆ ฉันบ่นอุบอิบในใจไม่สามารถปริปากบ่นไปกับใครได้มากกว่านี้ ยิ่งบ่น ความรู้สึกหม่นหมองก็เพิ่มขึ้น ความทุกข์ก็ทับถมทวีมากขึ้น เย็นวันนี้...กลับถึงบ้าน ฉันพบกับแขกที่มาเยือนท่านหนึ่ง พระส่งเธอมาหาฉัน มาเติมพลังให้ฉัน เธอเล่าให้ฉันฟัง ถึงภาระงานที่เธอต้องทำกับความไม่แน่นอนของชีวิต เธอมีโรคประจำตัว โรคแพ้ภูมิตนเอง อาการน่ากลัวทีเดียว เธอเป็นโรคเดียวกับพุ่มพวง ราชินีลูกทุ่งที่เสียชีวิตไปแล้ว เธอเล่าว่ายามที่อาการกำเริบเธอต้องฉีดยาให้ตัวเอง และต้องรีบพาตัวเองไปให้ถึงโรงพยาบาลเร็วที่สุด เธอไม่เคยท้อแท้ และไม่เคยแสดงอาการของผู้ป่วยเลย ภาระของฉันเบาขึ้นทันที พระองค์ทรงรับแบกภาระของฉันไปแล้ว .............................................. “ บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้งหลายหายเหนื่อยเป็นสุข” (มธ 11:28) ..................................................... คำสอนสุดท้ายที่สำคัญสำหรับวันนี้ที่พระองค์ทรงสอนฉันนั่นคือ..... “จงเอาแอกของเราแบกไว้ แล้วเรียนจากเรา เพราะว่าเรามีใจอ่อนสุภาพและถ่อมลง และท่านทั้งหลายจะพบที่สงบสุขในใจของตน (มธ 11:29-30) .............................................................. |