เพื่อนหญิงคนหนึ่งส่งโค้ดพระคัมภีร์มาให้ฉัน(มธ 17:6) เธอบอกกับฉันว่า เธอไม่ค่อยสบายใจกับคนบางคนที่ทำผิดพลาด โดยเฉพาะคนๆนั้นอยู่ในสถานะที่ไม่ควรทำผิดเลย เพราะสถานะของเขาเป็นที่สะดุดแก่คนรอบข้าง ฉันเปิดพระคัมภีร์อ่าน “...ถ้าใครทำให้ผู้เล็กน้อยเหล่านี้คนหนึ่งที่วางใจในเราหลงผิดไป เอาหินโม่ก้อนใหญ่ผูกคอคนนั้น แล้วถ่วงเขาเสียที่ทะเลลึกก็จะดีกว่า...” ยามอ่านจบ...ฉันไม่ได้ย้อนกลับไปมองคนที่เพื่อนของฉันกล่าวถึงเลย แต่ฉันย้อนกลับมานึกว่าฉันเป็นผู้เล็กน้อยคนนั้น หรือฉันเป็นคนที่ทำให้ผู้อื่นหลงผิดกันแน่นะ แต่ทั้งนี้ คุณพ่อก็เคยบอกฉันว่า เราไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าสิ่งที่เราแต่ละคนทำนั้นบาปหรือไม่ หน้าที่ตัดสินว่าบาปหรือไม่นั้นเป็นหน้าที่ของพระเจ้า เพื่อนให้โค้ดพระคัมภีร์เพิ่มมาอีก ในลูกา 17:1-4 “...จำเป็นต้องมีเหตุให้หลงผิด แต่วิบัติแก่ผู้ที่เป็นต้นเหตุ ถ้าเอาหินโม่แป้งผูกคอคนนั้นถ่วงที่ทะเลก็ดีกว่า ที่จะให้เขานำผู้เล็กน้อยเหล่านี้คนหนึ่งให้หลงผิด จงระวังให้ดี ถ้าพี่น้องทำผิดต่อท่าน จงเตือนเขา และถ้าเขากลับใจแล้วก็จงยกโทษให้ แม้เขาจะทำผิดต่อท่านวันหนึ่งถึงเจ็ดครั้ง แล้วเขากลับมาหาท่านทั้งเจ็ดครั้งนั้นแล้วบอกว่า ‘ฉันกลับใจแล้ว’ จงยกโทษให้เขาเถิด” .......................................... สุดท้าย ความผิดก็ได้รับการอภัย แม้บาปโทษจะยังคงอยู่...แต่การอภัยก็ทำให้ดวงใจมีพลัง มีความหวังที่จะพยายามทำความดีต่อไป ................................ เพื่อนรัก....โปรดยกโทษให้ความผิดพลาดบกพร่อง แม้มันจะใหญ่หลวงสักเพียงใด โปรดตักเตือนกันด้วยความรักเถิด หากเพียงแต่เขากลับใจยอมรับในสิ่งผิดนั้นแล้ว ก็โปรดให้อภัยเขาด้วยเถิด เหมือนดังที่พระเยซูเจ้าให้อภัยผู้ที่ทำร้ายพระองค์ ด้วยประโยคที่ว่า “เพราะเขาไม่รู้ว่า เขากำลังทำอะไรลงไป” ............................ ฉันรู้สึกขอบคุณเพื่อนจริงๆ ที่ส่งโค้ดพระคัมภีร์ที่มีค่านี้มาให้ฉัน มาเตือนใจกันและกัน ด้วยความรัก .................................... ในยุคที่ทุกชีวิตต่างดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของตนเอง ฉันกลับรู้สึกอยากจะก้าวถอยหลังออกมาอยู่ในที่ที่สงบที่ฉันควรอยู่ แต่ฉันจะถอยออกมาไกลเกินไปก็ไม่ได้ ด้วยภาระหน้าที่รับผิดชอบยามที่ยังมีชีวิตอยู่นี้ จึงจำต้องดำเนินตามหนทางชีวิตที่ควรจะเป็นต่อไป เพียงแต่...ฉันบอกกับตนเองว่า ฉันจะขอเป็นเพียงอิฐก้อนน้อยของอาคารใหญ่นี้ ขออยู่ในที่ที่ฉันควรอยู่อย่างสงบ ทำหน้าที่ของตนเองด้วยความรักอยู่เสมอ รับรู้ในสิ่งที่ควรรับรู้ และไม่รับรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรับรู้ .................................................. อยากเป็นเพียงนกตัวเล็กในป่ากว้าง อยากเป็นเพียงทางรกร้างที่ว่างเปล่า อยากเป็นเพียงเศษฝุ่นธุลีเถ้า อยากเป็นเงาอันต่ำเตี้ยเรี้ยพื้นดิน จะมิเอื้อมโอบเอาดาวบนฟ้า จะมิหวังให้โลกหล้ามาแดดิ้น เมื่อคราข้าฯจะผงาดปีกออกบิน คืนสู่ถิ่นผืนแผ่นดินยามสิ้นใจ ให้พิภพกลบตัวข้าฯครามืดดับ ให้ข้าฯกลับสู่ถิ่นฐานอันหวานไหว ข้าฯจักขอบพระคุณด้วยดวงใจ จะกลับไปสู่บ้านแท้แห่งพระองค์ ................................................ บางทีการอยู่ในที่ที่เราควรอยู่ก็เป็นสิ่งที่ดีและถูกต้อง ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเป็นอาคารที่ยิ่งใหญ่ตั้งตระหง่านฟ้า ให้ใครต่อใครเชิดชูชื่นชม หากเพียงแต่เราเป็นอิฐก้อนน้อยของอาคารที่ยิ่งใหญ่ ที่มีคุณค่าในที่ ที่เหมาะสม ก็พอ .......................................................... |