“คริสตชนเปรียบเสมือน “ผู้จาริก”

ที่กำลังเดินทางผ่านชีวิต....กระหายหาความสุข

ที่ดูเหมือนคอยหนีห่าง

...แท้จริงแล้ว...จุดมุ่งหมายนั้นก็คือองค์พระผู้เป็นเจ้า”

(จาก...หนังสือพระธรรมล้ำลึกแห่งไม้กางเขน ...

โดย   ฯพณฯพระคาร์ดินัล ยอร์ช เบซิล ฮูม)

..........................................

ฉันสังเกตว่า ในยามใดที่ร่างกายอ่อนแอหรือหัวใจอ่อนล้า

ในยามนั้นจะเป็นช่วงเวลาของการตรึกตรองเส้นทางชีวิตของตนเอง

ว่าสิ่งที่เรากระทำอยู่ในปัจจุบันนี้

สิ่งที่เรากำลังต่อสู้ดิ้นรนอยู่ทุกวันนี้ มันใช่จุดมุ่งหมาย

ใช่ความปรารถนาที่แท้จริงของตนเองหรือไม่

ชีวิตคือการเดินทางจาริกไปสู่จุดมุ่งหมายที่แท้จริง

โดยมีความรักเป็นแสงสว่างชี้นำทางของเรา

ผ่านการแสวงหาแบบลองผิดลองถูก

เพื่อการค้นพบความสุขที่แท้จริง

แท้จริงแล้ว คริสตชนเรานั้นต่างเรียนรู้แล้วว่า

พระเยซูเจ้าเป็นหนทาง ความจริงและชีวิต

ที่จะนำเราไปสู่ความสุขแท้

แต่ด้วยความเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอในทุกๆด้าน

ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ว่าทางใดคือหนทางที่ถูกต้อง

ก็ยังคงเดินลัดเลี้ยวซ้ายขวาหาความสุขจอมปลอมระหว่างทาง

เป็นกับแกล้มชีวิตไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งหลงเดินออกนอกเส้นทางไปบ้างก็มี

.........................................................

ระยะนี้เจ็บไข้ได้ป่วย  เป็นต้นเหตุของความเกียจคร้าน

ในการปฏิบัติหน้าที่ประจำวันของฉันอย่างร้ายกาจ

การยินยอมให้ความเกียจคร้านเข้ามาแทนที่ในยามที่ร่างกายอ่อนแอ

จึงส่งผลให้ดวงใจอ่อนล้าตามไปด้วย

ความทุกข์  ความขุ่นข้องหมองใจ สิ่งละอันพันละน้อย

ก็ถูกขุดขุ้ยขึ้นมาคิดให้วุ่นวายชีวิตในยามอ่อนล้า

จนกระทั่ง หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน

“คริสตชนเปรียบเสมือน “ผู้จาริก”

ที่กำลังเดินทางผ่านชีวิต....กระหายหาความสุข

ที่ดูเหมือนคอยหนีห่าง”

ชีวิตที่กระหายหาแต่ความสุข

แต่ก็คอยจะขุดคุ้ยเอาความทุกข์ขึ้นมาปัดฝุ่นอยู่ร่ำไป

.................................................

คุณครูคาทอลิกท่านหนึ่งบอกกับฉันว่า

“คาทอลิกหลายคนเป็นพวกจมอยู่กับบาป ความผิดบกพร่อง

จมอยู่กับความทุกข์การกระทำของตนเอง

จนกระทั่งหาความสุขไม่พบ”

อย่างน้อยก็ฉันคนหนึ่งหละ...มันใช่ที่สุดเลย

และเพลงจากกลุ่มพระเมตตาก็ดังแว่วมาในสมองน้อยๆของฉัน

“พระเมตตายิ่งใหญ่ ไม่มีวันสูญสิ้นเลย”

จะด้วยบาปหยาบช้าหนักหนาเพียงใด

ฉันก็ยังรู้สึกสัมผัสได้ถึงพระเมตตาที่ยิ่งใหญ่

ที่ไม่เคยสิ้นสูญไปจากใจคนบาปอย่างฉัน

.....................................

มีภาพๆ หนึ่ง เป็นภาพพระเยซูเจ้าประทับนั่งอยู่ท่ามกลาง

บรรดาคนชายขอบ หรือพวกนักเลงทั้งหลาย

ถ้าเป็นสมัยพระองค์ บุคคลเหล่านั้นก็คงเป็นบรรดาผู้ยากจน คนบาป

โดยความรู้สึกส่วนตัวฉันไม่ค่อยชอบบุคคลรอบข้างพระองค์ในรูปนั้นนัก

เพราะแลดูจะน่ากลัวและเถื่อนๆไปสักหน่อย

แต่ถ้าคิดกันจริงๆแล้ว ฉันเองก็ไม่ได้สวยงามไปกว่านั้นเลย

ซึ่งก็คงจะดีเพราะจะได้มีพระองค์คอยอยู่เคียงข้าง

ตักเตือน  ชี้แนะอย่างเอาใจใส่ต่อไป

...........................................