“ความเชื่อ ความหวัง และความรัก ทั้ง 3 สิ่งนี้พระมอบให้เป็นต้นทุนชีวิตของเรา เรามีหน้าที่สร้างและเสริมให้ทั้ง 3 สิ่งนี้ เจริญเติบโตงอกงามขึ้นในใจของเรา” (คุณพ่อยอห์นบัปติสต์สักรินทร์ ศิรบรรเทิง) ..................................... ในที่ประชุมฝ่ายจิตตาภิบาล คุณพ่อยอห์นบัปติสต์สักรินทร์ ศิรบรรเทิง ผู้เป็นจิตตาธิการของฝ่ายฯ ได้กล่าวถ้อยคำประโยคหนึ่งขึ้นก่อนปิดการประชุม “ความเชื่อ ความหวัง และความรัก ทั้ง 3 สิ่งนี้พระมอบให้เป็นต้นทุนชีวิตของเรา เรามีหน้าที่สร้างและเสริมให้ทั้ง 3 สิ่งนี้ เจริญเติบโตงอกงามขึ้นในใจของเรา” ฉันแอบมาดัดแปลงถ้อยคำนิดหน่อยให้ดูมีพลังขึ้นอีกสักนิด ตามความรู้สึกเมื่อได้ฟัง และเมื่อกล่าวถึงเรื่องความเชื่อ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา(30 มิถุนายน 2555) ฉันเพิ่งนำนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 เข้าเงียบฟื้นฟูจิตใจ โดยเน้นกันที่เรื่องของความเชื่อ เพราะเป็นปีแห่งความเชื่อ นักเรียนตอบคุณพ่อว่า ความเชื่อคือสิ่งที่เราไม่เห็นแต่เรามั่นใจว่ามี และความเชื่อของแต่ละคนก็แตกต่างกันตามสภาพแวดล้อม หรือการปลูกฝังตั้งแต่เล็กแต่น้อย ฉันโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวคาทอลิก ถูกปลูกฝังให้เชื่อในความรักที่พระมีต่อเรา และเราต้องตอบแทนรักนั้น ความเชื่อของคาทอลิกเป็นความเชื่อที่อยู่บนพื้นฐานของความรัก จึงเป็นความเชื่อของชีวิต และมีความหวังอยู่เสมอ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่บนพื้นฐานของความรัก เมื่อได้รักแล้วจึงเกิดความเชื่อ และเมื่อได้เชื่อแล้วจึงเกิดความหวัง ทั้ง 3 สิ่งจึงเจริญเติบโตงอกงามมาพร้อมๆกันในชีวิตคริสตชน ที่ยอมให้พระเป็นเจ้าเข้ามาดูแล เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต แต่ก็ใช่ว่า...เมื่อมีทั้ง 3 สิ่งแล้วเราจะดีพร้อมสรรพก็หาไม่ ความผิดพลาดบกพร่องยังคงเป็นส่วนหนึ่งของความอ่อนแอของมนุษย์เช่นกัน หากแต่ว่า ทุกครั้งที่พลาดลงสู่ความผิด ด้วยการตรึกตรองของมโนธรรมตนเองแล้ว เราก็ยังพร้อมที่จะกลับมาขอโทษและคืนดีกับพระเสมอ ไม่ตัดขาดสัมพันธภาพที่ดีนั้นเสีย วัยรุ่นชายคนหนึ่งยอมที่จะละทิ้งศาสนาด้วยเหตุผลที่ไม่ชอบผู้ใหญ่บางท่าน ที่เขาเข้ามาคลุกคลีเกี่ยวพันด้วยในแวดวงของศาสนา ฉันคิดว่าพื้นฐานความรักของเราแต่ละคนมีไม่เท่ากัน เหมือนที่เขาเรียกกันว่า “ต้นทุนชีวิต” ดังนั้น เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่พึงปรารถนาแก่ชีวิต แทนที่เขาจะแก้ปัญหากับต้นเหตุ เขากลับยอมที่จะละทิ้งสิ่งสำคัญของชีวิตไปเพื่อหนีปัญหานั้น .............................................. ฉันขอบคุณพระที่ให้ฉันมีต้นทุนชีวิตที่ดีพอ พอที่จะยังคงยืนหยัดอยู่บนพื้นฐานของความรัก ที่มีความเชื่อและความหวังค่อยๆเจริญงอกงามขึ้น แม้จะต้องผ่านความอ่อนแอ ความผิดพลาดบกพร่อง หรือผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายใดใดก็ตาม ฉันก็ยังมั่นใจว่าพระไม่เคยทอดทิ้งฉันเพียงลำพัง และไม่เคยให้ภาระที่หนักเกินไปสำหรับฉันที่จะทำได้ ........................................ บนพื้นฐานแห่งความรักอันยิ่งใหญ่ ความเชื่อ ความไว้ใจ คือธงชัยแห่งความหวัง แม้ในท่ามกลางความทุกข์ยาก รักยังสร้างพลัง แม้ผิดพลาดสักกี่ครั้ง แม้ผิดหวังสักกี่ครา และความรักจะนำทางหัวใจไป ในทุกที่ที่ความไว้วางใจยังห่วงหา ดวงใจจึงอิ่ม แม้ร่างกายจะเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า เพราะมีสิ่งที่เรียกว่า ความรัก เป็นต้นทุนหัวใจ ................................... |