ในวันที่หัวใจอ่อนแรงและเหนื่อยล้าจากภาระหน้าที่ทั้งหลาย ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนในโรงเรียนจุดมุ่งหมายคือร้านขนม เพื่อหาน้ำดื่มให้ชื่นใจสบายจิตสักขวดหนึ่ง ปรากฏว่าไม่มีน้ำที่ต้องการที่ร้านขนมเลย ฉันเดินย้อนกลับมา มีนักเรียนทักทายระหว่างทาง ฉันส่งรอยยิ้มให้ ด้วยหัวใจที่เหน็ดเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก ขณะนั้น มีนักเรียนชายตัวน้อยชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เดินข้ามาเรียกชื่อของฉัน พูดเสียงเบาๆ จนฉันต้องโน้มตัวลงไปเพื่อฟังเสียงน้อยๆนั้น “ครูน้ำผึ้งครับ ฟังนะครับ ความรักของพระเจ้าเป็นรักที่อบอุ่น ความรักของพระเจ้าเป็นรักที่อบอุ่น” หนุ่มน้อยร้องประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ มีท่อนนี้ท่อนเดียวจริงๆ ไม่ต่อยาวไปกว่านี้อีก และหนุ่มน้อยก็จบลงด้วยถ้อยคำชัดๆว่า “เป็นรักที่อบอุ่น” ฉันจับแก้มสองข้างของหนุ่มน้อยและกล่าวชมว่าลูกร้องได้เพราะมาก ฉันดีใจ ปลื้ม ตื้นตันใจจนน้ำตาเอ่อออกมาเต็มสองตา หนุ่มน้อยคนนี้เป็นเด็กพุทธที่เรียนวิชาคริสตศาสนากับฉัน ในวันที่ฉันอ่อนแรง พระเป็นเจ้าได้ส่งเสียงหวานๆ นุ่มนวลมาปลอบโยนฉัน เป็นอัศจรรย์ที่แสนวิเศษในวันนี้ของฉัน ทำไมจู่ๆ เด็กน้อยคนนี้ถึงมาร้องเพลงนี้ในฉันฟังท่ามกลางผู้คนที่กำลังจอแจซื้อขนม และทำไมเด็กน้อยคนนี้ถึงร้องเพลงนี้เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น และร้องด้วยน้ำเสียงที่เน้นคำชัดเจนจนฉันได้ยินเข้าไปถึงในทุกห้องของหัวใจ พระองค์ทรงรับรู้อยู่เสมอว่าฉันกำลังขาดแคลนพลัง พระองค์จะไม่ทรงทอดทิ้งให้ฉันเดินบนความทุกข์ยาก ความอ่อนแอของชีวิตแต่เพียงลำพัง ................................................... “ลูกกราบขอบพระคุณ พระเจ้าการุณ พระคุณพ้นพรรณนา พระประทานความรักเมตตา ทรงโอบอุ้มนำพา เติมพลังวิญญาณ์ไม่เสื่อมคลาย ลูกพร้อมยอมมอบถวาย ทั้งวิญญาณร่างกาย ขอถวายเป็นเครื่องบูชา แม้วิญญาณลูกหยาบบาปหนา เพียงพระองค์ทรงเยียวยา รับรักษาลูกจักเป็นคนดี” ...................................................... |