“ลูกเอ๋ย ความเชื่อของเจ้า ช่วยเจ้าให้รอดพ้นแล้ว จงไปเป็นสุขเถิด” (ลก 8:48) ......................................................... ในวันเวลา แห่งความสิ้นหวัง หมดแรงพลัง จะเหนี่ยวรั้งสู้ต่อ น้ำตารินไหล และหัวใจทดท้อ ลูกร้องตัดพ้อ พระองค์อยู่หนใด เหตุไฉนจึงทิ้ง ให้ลูกเดียวดาย ใจแตกสลาย มารร้ายกรายใกล้ เส้นทางโดดเดี่ยว น้ำตารินไหล ลูกไม่เข้าใจ หวั่นไหวเหลือทน โปรดเถิดเมตตา เยียวยาลูกด้วย ขอโปรดทรงช่วย ยามลูกสับสน เอื้อมพระหัตถ์ป้อง ปัดเป่าภัยพ้น บนทางร้อนรน โปรดชะโลมดวงใจ พระองค์ทรงตรัส จงลุกขึ้นเถิด ความรักล้ำเลิศ ที่เรามอบให้ ในยามสิ้นหวัง เราใช่ห่างไกล สองแขนเราไซร้ โอบเจ้าไว้มั่นคง เจ้าจงพักเถิด ในอ้อมอกอุ่น เรื่องราวว้าวุ่น ทำให้เจ้าเตลิดหลง สองแขนเรานี้ ฉุดเจ้าสู่ทางตรง วางใจเจ้าลง ในอ้อมหัตถ์เรา ............................................. ชีวิตคนทำงานในบางเวลาที่เหน็ดเหนื่อยทดท้อ เมื่อคราที่ต้องกระทำในบางสิ่งที่ฝืนต่อความมุ่งมั่นตั้งใจ ทั้งยังต้องเสแสร้งแกล้งทำเสมือนว่าตนเองมีความสุขสบายดีทั้งใจและกาย รอยยิ้มที่อาบบนใบหน้า ไม่ได้แสดงถึงดวงใจที่อ่อนล้าหม่นไหม้ เสียงหยอกเย้ากระเซ้าแหย่ไม่ได้บอกถึงความรู้สึกภายในที่ทุกข์ระทมขมขื่น ในขณะที่เคยมุ่งมั่นตั้งใจจะกระทำทุกกิจการด้วยความเพียรอดทน แต่กระนั้น ความอ่อนแอฝ่ายกายก็ทลายกำแพงแห่งความมุ่งมั่นตั้งใจไปเสียสิ้น จะขอลาออกจากความทุกข์ยากก็ไม่ได้ จำต้องเป็นหนึ่งเดียวกับความทุกข์ยากนั้น ด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา ............................................. ในวันนี้ หากพระองค์จะทรงบ่นถึงความอ่อนแอของฉัน ฉันก็คงจะไม่ปริปากแก้ตัวอันใดให้วุ่นวายพระทัยพระองค์อีกแล้ว มนุษย์เรานี้ก็เถอะ สามวันดีสี่วันไข้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามสภาพอารมณ์ไม่ค่อยจะทัน แม้แต่อารมณ์ของตนเองยังไม่พึงจะเข้าใจถ่องแท้นัก การแสดงออกถึงอารมณ์ทางลบอันเกิดขึ้นจากภายใน มักจะเป็นสิ่งที่ไม่สมควรกระทำเป็นอย่างยิ่ง อารมณ์เหนื่อยหน่ายทดท้อกับบางเหตุการณ์ อารมณ์เซ็งๆกับบางกิจวัตรประจำวันที่ไม่พึงประสงค์ ต่างเป็นสิ่งที่แสดงออกไม่ได้ จำต้องเก็บไว้เป็นตะกอนชีวิตในแต่ละวัน “ตะกอนชีวิต” ที่ถูกสะสมอยู่ใต้ก้นบึ้งของความรู้สึก ไม่สามารถขัดล้างเช็ดถูให้ใสสะอาดดั่งเดิมได้เลย จวบจนกว่าฉันจะมอบดวงใจดวงนี้ยกถวายแด่พระเจ้าทั้งครบ ให้พระองค์ทรงดูแลและล้างตะกอนชีวิตออกไปจากความรู้สึกของฉัน .......................................... ลูกขอฝากชีวิตน้อยๆ กับความรู้สึกแห่งอารมณ์ ในความอ่อนแอของความเป็นมนุษย์ของลูก ไว้ในพระเมตตาของพระองค์อยู่เสมอ ขออย่าให้ลูกแสดงความอ่อนแอทางอารมณ์ออกไปสู่คนรอบข้าง อันจะทำให้ภาพลักษณ์ที่สวยงามของพระองค์ เกิดร่องรอยแห่งความหม่นหมองลงไปได้ ให้ลูกรู้จักที่จะแบกกางแขนและเดินตามพระองค์ไป ด้วยความอดทนเสมอเถิด ...................................... |