...อยากจะเขียนบทกลอนสักบทหนึ่ง เขียนถ้อยคำซึ้งๆ ถึงน้องรัก ขอขอบใจในไมตรียิ่งใหญ่นัก เสียงทายทักคุ้นหูอยู่ไม่น้อย... ..................................... ในช่วงที่เข้ารับการอบรมครูคำสอนภาคฤดูร้อนที่ ncc นั้น มีโอกาสได้พบปะผู้คนมากหน้าหลายตาจากทั่วทุกสารทิศ ต่างคนต่างพื้นที่ ต่างสำเนียง ต่างพ่อ ต่างแม่กันมา แต่เรามีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือมาเรียนรู้จักพระอาณาจักรสวรรค์ร่วมกัน ด้วยความแตกต่าง และด้วยความหลากหลายของอุปนิสัย บางครั้งเราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้ยอมรับกันและกัน ยอมรับข้อบกพร่องของกันและกันด้วยความเข้าใจ และด้วยการอภัย เมื่อครั้งที่ฉันรู้สึกว่าฉันรับคำพูดของใครบางคนไม่ค่อยจะได้เอาเสียเลย คุณแม่รุ่นพี่ปี 2 ท่านหนึ่งสอนฉันว่า “ให้ฉันรักเขาอย่างที่เขาเป็น อย่ารักเขาอย่างที่ฉันอยากให้เขาเป็น” จริงของท่าน หลายครั้งที่เรากำหนดกฏเกณฑ์บุคคลที่เราพึงพอใจ ด้วยมาตรฐานของเราเอง ใช้ตราชั่งของดวงใจตัวเองวัดว่าเขาทำไม่ถูกต้อง ไม่ถูกใจเรา หรือแม้กระทั่งทำให้เราเสียใจ น้อยใจ หรือผิดหวัง นั่นเพราะเราคาดหวังว่าเขาจะต้องเป็นอย่างที่เราอยากให้เขาเป็น ฉันขอบคุณคุณแม่รุ่นพี่สำหรับคำชี้แนะ ที่ทำให้ฉันสามารถผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดี โดยไม่มีใครขุ่นเคืองใจเลย .............................. ในช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้เรื่องราวของพระเจ้าที่นี่ การปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตของตนเองซึ่งไม่คุ้นเคย ผนวกกับการทดสอบอย่างต่อเนื่อง ทำให้บางช่วงของการเรียนรู้เกิดอุปสรรค ด้วยร่างกายไม่เอื้ออำนวย ช่วงหนึ่งฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่พร้อมเอาเสียเลยที่จะทำกิจกรรมต่อไป พักเที่ยงสองวันที่ฉันไม่เดินทางกลับไปที่ศูนย์เพื่อรับประทานอาหาร ฉันนอนหมดแรงอยู่ในห้องเรียน เย็นวันนั้นฉันเข้านอนตั้งแต่หกโมงเย็น และในเช้าวันต่อมา ฉันก็เกเรที่จะไปร่วมทำวัตรเช้า พี่ๆ น้องๆ ที่น่ารัก แสดงความเอื้ออาทรด้วยการนำขนม ผลไม้มาให้ หนึ่งในนั้นมีน้องชายคนหนึ่งที่คอยใส่ใจพี่ๆที่ต้องการความช่วยเหลือ จะคอยมาเยี่ยมเยียน ซักถาม ให้กำลังใจตลอดเวลาแห่งการเรียนรู้ในครั้งนี้ เขาทำให้จิตสำนึกแห่งความรักและการช่วยเหลือห่วงใยในตัวฉันอิ่มเอิบขึ้น ฉันได้เรียนรู้สิ่งดีดีจากเขา เพื่อนำมาเป็นการดำเนินชีวิตของตนเองบ้าง “เมื่อเราเจ็บป่วย ท่านได้พยาบาล ขอเชิญท่านในบ้านพระบิดาของเรา” ................................. |