จงอยู่ที่นี่และตื่นเฝ้าเถิด

“ใจเราเป็นทุกข์แทบสิ้นชีวิต

จงอยู่ที่นี่และตื่นเฝ้าเถิด”

(มก 14:34)

----------------------------------------

ไม่กี่สัปดาห์มานี้ มีข่าวเรื่องเหตุการณ์ระเบิดที่หาดใหญ่

พ่อผู้อุ้มลูกน้อยอายุเพียง 2 เดือนอยู่ในอ้อมอก

ตกอยู่ในสถานการณ์นั้นด้วย

ข่าวบอกเล่าเรื่องราวสภาพที่พ่อถอดเสื้อของตนเองออก

ชุบน้ำแล้วมาห่อลูกน้อยเอาไว้

และกอดลูกน้อยนั้นไว้กับอกตัวเองด้วยสองมืออันยิ่งใหญ่แห่งรัก

แรงระเบิดทำให้พ่อบาดเจ็บหนัก

ลูกน้อยปลอดภัยจากแรงระเบิดและเปลวไฟ

แม้จะยังต้องรักษาตัวอยู่ด้วยเพราะเศษฝุ่นเถ้าที่หลงเข้าไปกับลมหายใจ

.....................................

ครูผู้สอนวิชาครูคำสอนให้กับฉันที่ซีซี

เล่าข่าวนี้ให้ฉันฟังอีกครั้งหลังจากที่ฉันได้รับทราบมาบ้างแล้ว

ภาพเหตุการณ์ชัดเจนอยู่ในใจของฉัน

ทันทีที่ครูเล่าเรื่องราวนี้อีกครั้ง

ฉันก็ไม่สามารถเก็บกักน้ำตา หรือห้ามไม่ให้มันไหลออกมาไม่ได้เลย

ครูบอกกับพวกเรา...แต่ฉันรู้สึกเหมือนท่านบอกกับฉันว่า

ดูซิ...เธอใส่ใจความรู้สึกของเรื่องราวในเหตุการณ์นี้

เพราะพ่อเสียสละชีวิตเพื่อลูก

เธอยังเสียน้ำตาเพื่อพวกเขา

แล้วพระเยซูเจ้าหละ   พระองค์สิ้นพระชนม์บนกางเขนเพื่อเธอ

เธอเคยรู้สึกลึกซึ้งถึงสิ่งที่พระองค์ทำเพื่อเธอบ้างหรือเปล่า

หรือปล่อยให้มันเป็นความเย็นชาของชีวิต

เป็นเรื่องราวที่เล่าผ่านมาแล้วผ่านไปไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอเลย

ฉันรู้สึก เศร้า หดหู่อย่างบอกไม่ถูก

หมดคาบเรียนนี้...ฉันออกมานั่งหมดแรงที่ศูนย์ NCC

ยังไม่มีกระจิตกระใจจะเดินกลับที่พัก

จริงอย่างที่ครูว่าไว้

ฉันเก็บเรื่องราวความรักของพระองค์ไว้เป็นเพียงภาพเลือนลาง

เสมือนเป็นเพียงภาพของประวัติศาสตร์ที่ต้องท่องจำ

วันนี้เป็นวันพฤหัสศักดิ์สิทธิ์....ค่ำนี้ฉันเฝ้าศีลร่วมกับพี่น้องครูคำสอน

เสียงพระเยซูเจ้าบอกกับฉันว่า

เธอจะอยู่กับเราสักหน่อยนึงไม่ได้เชียวหรือ

เราเป็นทุกข์แทบสิ้นใจ

ฉันรีบหลับตาลงก่อนที่น้ำตาจะร่วงไหลรินออกมาอีกครั้ง

ฉันมองไปยังที่ที่พระองค์ประทับอยู่

พระองค์ถูกปกปิดด้วยผ้าขาวผืนน้อย

ยิ่งมองยิ่งทุกข์ใจ  ยิ่งมองยิ่งเศร้าใจ

“ลูกคนบาปหนาสาหัสนัก....ทำอย่างไรลูกจึงจะชดเชยบาปของตนได้

ให้สมกับที่ลูกได้ทำให้พระองค์ต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสเช่นนี้”

สัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์ปีนี้...เป็นสัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์ปีแรกที่ฉันถวายตัวเอง

ให้กับงานของพระองค์ ทั้งใจและกาย

ฉันกระซิบบอกความในใจของฉันต่อพระองค์

ก่อนที่จะอำลาพระองค์ไปเข้านอนหลังอยู่เฝ้ากับพระองค์แล้ว

หากกิจการใดในช่วงชีวิตสั้นๆของฉัน

พอจะชดเชยความบาปผิดทั้งต่อตนเองและเพื่อนพี่น้องได้แล้ว

ขอให้พระองค์โปรดทรงจัดการให้เป็นไปกับฉันด้วยเถิด

................................................