วันนี้ได้มีโอกาสพูดคุยกับน้องร่วมงานคนหนึ่ง บางคราวฉันแอบอ่านบทสนทนาของเธอกับเพื่อนๆเธอในเฟสบุ๊ค มันเป็นภาพมุมหนึ่งที่ฉันไม่เคยเป็นและไม่เคยสัมผัส ฉันสารภาพกับเธอว่า ฉันเข้าไปอ่านบทสนทนาของเธอ มันให้ความรู้สึกถึงความแตกต่าง เหมือนฉันถูกปลดปล่อยออกจากโลกที่ฉันเคยเป็นอยู่ โลกของฉันเป็นโลกของความเรียบร้อย เป็นผู้หญิงๆ ที่ออกจะดูชืดชา ไร้สีสันต์ แต่โลกของเธอ...มันเจิดจรัสไปด้วยสีสันต์มากมาย ถ้อยคำแรงๆ หลายถ้อยคำ เป็นเหมือนพายุที่พัดเอาความเงียบกระจายไปจากใจฉัน เธอบอกฉันว่า เราต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งบุคลิก ลักษณะ และอุปนิสัย ร่วมไปถึงสภาพแวดล้อมด้วย ฉันแอบคิดเอาเองว่า...ที่จริงเราทุกคนก็แอบมีความดื้อสุดขั้วอยู่ในใจเหมือนกัน เพียงแต่เราเก็บมันเอาไว้ เพื่อรักษาภาพพจน์ของตนเองทั้งสิ้น ฉันถามเธอว่า...ถ้าวันหนึ่งฉันใช้ถ้อยคำแรงๆแบบนั้นบ้าง มีความมั่นใจสุดกู่แบบเธอบ้าง คนรอบข้างจะรับฉันได้ไหม...เพราะมันไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ฉันเคยเป็นมา แม้แต่ถ้อยคำบางคำที่มันแสดงออกถึงความสะใจ ฉันยังไม่กล้าจะใช้เพียงเพื่อระบายความในใจยามคับแค้นใจเลย เธอบอกฉันว่า ถ้ารู้ว่าฉันอ่านเธอจะใช้ถ้อยคำให้เบาลงอีกนิด ฉันขอร้องเธอว่าไม่ต้องเปลี่ยนถ้อยคำใดใดทั้งสิ้น เพราะนั้นก็เป็นสิ่งที่เติมเต็มโลกอีกส่วนหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้จัก เป็นโลกอีกใบหนึ่งที่ฉันไม่เคยสัมผัส และเธอก็เหมือนเป็นตัวแทนจากโลกใบนั้น มาทำการปลดปล่อยใจของฉันให้รู้จักคำว่า อิสรเสรีภาพส่วนตัว เธอเติมสิ่งที่ฉันขาดและฉันก็เติมสิ่งที่เธอไม่มี เราต่างเติมเต็มกันและกัน แม้จะเป็นการเติมเต็มเพียงความรู้สึกก็ตาม ........................................ โลกของฉันและโลกของเธอ อาจจะแตกต่างกันในสิ่งที่พบเจอ ในสิ่งที่ผ่านผัน อาจแตกต่างบนเส้นทางคนละเส้นทางกัน แต่ความแตกต่างนั้น คอยเติมเต็มกันและกันจริงๆ ฉันไม่เหมือนเธอ เธอก็ไม่เหมือนฉัน เราไม่เหมือนกันในหลายๆสิ่ง แต่จุดหมายเราคือจุดหมายเดียว คือหนทางความเป็นจริง เพียงความต่างไม่เคยทอดทิ้งเราให้ห่างไกลกัน ขอบใจในการเติมเต็มตรงความต่าง บนเส้นทางจึงสดใสสุขสันต์ ขอบคุณที่เราเกิดมาแตกต่างกัน และเธอก็เติมเต็มฉันให้สมบูรณ์ ................................... |