“เขาไปพักที่บ้านคนบาป”

(ลูกา 19:7)

................................................................

 ณ บ้านหลังน้อย กระจ้อยร้อย ในเมืองใหญ่

มีพระคุ้มครองให้ ปลอดภัยจากสรรพสิ่ง

ชีวิตในเมืองกรุง มุ่งสู่ความฝันใช่ความจริง

บ้านน้อยที่พักพิง  คือความจริงที่พระเมตตา

 พอเพียงอย่างเพียงพอ รู้จักพอก็พอเพียง

ทุกวันเฝ้าฟังเสียง สำเนียงพระวาจา

ทุกถ้อยคำสอน คอยย้อนเตือนว่า

บ้านน้อยหลังนี้หนา พระเมตตาเอื้ออาทร

 ------------------------------------------

 ทุกครั้งที่ฉันฟังข่าวในหลวงเสด็จไปเยี่ยมเยียนประชากรของพระองค์ครั้งใด

ภาพการเสด็จเยือนและภาพที่พระองค์ทรงก้มลงทักทายประชาชน

ภาพที่พระองค์ทรงตรัสถามสารทุกข์สุขดิบชาวบ้าน

ล้วนเป็นภาพแห่งความตื้นตันใจและประทับใจทั้งสิ้น

 ฉันใดก็ฉันนั้น

หากพระเป็นเจ้าเสด็จมาเยี่ยมฉัน ผู้เป็นคนบาปเล่า

พระองค์เสด็จมาและบอกกับฉันว่า

ลูกเอ๋ย ค่ำนี้เราจะพักอยู่ที่บ้านของลูกได้ไหม

ฉันจะรู้สึกอย่างไร

บ้านหลังเล็กของฉัน สกปรก มอมแมม  พื้นที่คับแคบ

จะต้อนรับพระองค์ได้อย่างไรกัน

แต่ถึงกระนั้น พระองค์ก็ยังยิ้มอบอุ่น

และพอใจที่จะอาศัยในบ้านหลังน้อยหลังนี้

..........................................

บ้านหลังน้อย เหมือนดวงใจของฉัน

ที่ทั้งคับแคบและสกปรก มอมแมม

พระองค์มาเยี่ยมครั้งใด ฉันก็เก็บกวาดไม่เคยจะทันสักที

พระองค์ก็ไม่เคยถือสาอะไรกับฉันคนบาป

ทรงยอมที่จะลดองค์ลงมาประทับอยู่ในบ้านหลังน้อยแห่งดวงใจฉัน

พระหัตถ์ทั้งสองของพระองค์ปัดเป่าหยากไย่ใยบาปออกจากบ้านใจของฉัน

.......................................................

ขอให้ลูกรู้จักที่จะเตรียมตัว เตรียมใจให้พร้อมเพื่อต้อนรับพระองค์ด้วยเถิด

ขอให้บ้านหลังน้อยแห่งดวงใจของลูก

เป็นบ้านหลังน้อยที่เปิดกว้างพร้อมที่จะต้อนรับพระองค์เสมอ

..............................................

แล้วพระองค์ก็ประทับที่บ้านของลูก “คนบาป”