วันหนึ่ง...ที่ขอบฟ้าไกล ยามแสงอาทิตย์อัสดง
ฝูงนกใหญ่น้อยต่างพากันบินกลับสู่รังก่อนที่ตะวันจะลาลับขอบฟ้าจนมืดมิดไป
นกกระจาบตัวหนึ่งมัวแต่เพลิดเพลินอยู่ในดอกบัวบานดอกใหญ่สีสดใส
ลืมวันเวลาจนตะวันคล้อยต่ำตกดิน
ดอกบัวกลีบหนาหุบกลีบปิดตัวห่อหุ้มเจ้านกนกระจาบเสียแล้ว
ครั้นจะออกแรงดิ้นรนฝ่ากลีบบัวออกมาก็เกินแรงปีกบางของเจ้านกกระจาบ
จำต้องนอนซุกตัวอยู่ในกลีบบัวผ่านค่ำคืนอันยาวนาน
จวบจนกระทั่ง เช้าตรู่..แห่งแสงตะวันฉาย
บัวน้อยเผยกลีบออกรับแสงอรุณรุ่งแห่งวัน
นกกระจาบหารอรั้งที่จะเถลไถลอยู่ต่อไปไม่
บินถลาออกจากดอกบัวบานกลับสู่ป่าเขาลำเนาไพร
มุ่งตรงยังรังนอนที่คู่รักเฝ้ารออยู่
แต่อนิจจา...บัดนี้ป่าเจ้ามอดไหม้หมดสิ้น
คู่ชีวิตที่แสนรักก็ดับสูญในป่าใหญ่จากไฟร้าย
ว่าแล้ว...นกกระจาบก็ตัดสินใจอำลาชีวิตอันแสนเศร้า
บินถลาเข้ากองเพลิงในป่าใหญ่...ตายตามคู่รักของตนไป
.........................................
ตอนเด็กๆ เคยได้อ่านเรื่องราวของนกกระจาบที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป
จากกองไฟในป่าใหญ่ ในขณะที่ตนไม่ได้อยู่รับรู้เรื่องราวความเจ็บปวดนี้เลย
ตอนนั้น...อ่านไปน้ำตาก็ร่วงแผละๆ ไปด้วย
ต้องแอบไปนั่งอ่านในที่ลับสายตาคนอื่นๆ
เพื่อให้สะดวกแก่การแสดงบทโศกเศร้าเสียใจกับการจากไปของนกน้อย
โดยไม่ต้องเก็บอารมณ์อันใด
การจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก ย่อมเป็นที่เศร้าโศกของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่
แม้ว่า บุคคลอันเป็นที่รักนั้นจะไม่ได้รับรู้เลยว่า
เบื้องหลังการสูญเสียนั้น มีใครบ้างที่ปวดร้าวแค่ไหน
ฉันนึกเสียใจที่นกกระจาบคู่รักต้องตายลงในกองเพลิง
แต่ฉันเสียใจยิ่งกว่า ในตอนที่นกกระจาบอีกตัวตัดสินใจอำลาชีวิตตนเองตายตามไปด้วย
ประโยชน์อยู่ตรงไหนหรือ
มันจบลงด้วยการสูญเสียเพียงอย่างเดียวจริงๆ
กลายเป็นตำนานที่แสนเศร้าอย่างไม่มีสิ้นสุด
.......................................
เรื่องราวของนกกระจาบภาคพิเศษของน้ำผึ้งหวาน
เพียงแค่อยากสื่อถึงการสูญเสียที่น่าจะมีกำไรชีวิตหลงเหลืออยู่บ้าง
แต่น่าเศร้าที่สิ่งที่เหลืออยู่คือความทรงจำที่เจ็บปวด
กับเรื่องราวของการจากไป
.........................
อย่าให้หนึ่งชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้ด้วยความรัก
ต้องสูญเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์เลย
อย่าให้หนึ่งชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้ด้วยความรัก
ต้องผ่านแต่ละวันไปอย่างไร้ค่าเลย
วันนี้อาจจะสิ้นหวัง  หมดหวัง ทดท้อ อ่อนแอ สิ้นแรง ล้มลุกคลุกคลาน
อยู่กับประสบการณ์นั้นด้วยความยินดี
อยู่กับความสิ้นหวัง หมดหวัง หมดแรงด้วยความเต็มใจ
แล้วเวลาที่ผ่านไปจะนำความสดใสกลับคืน
ตามธรรมชาติของมัน
........................................
“เหนื่อยไหมคนดี  พักลงตรงนี้ก่อนไหม
ฉันเก็บที่ว่างตรงกลางใจ
เอาไว้ต้อนรับคนดีรู้ไหม...วันอ่อนแรง
เหนื่อยไหมคนดี  พักลงตรงใจนี้วันอับแสง
ฉันจะจุดตะเกียงรักวันเธอสิ้นแรง
ฉันจะเป็นแสงใส..ส่องใจเธอ”
..........................