28 มีนาคม

เมื่อดิฉันเข้าไปในวัดครู่หนึ่งตอนเย็น ดิฉันรู้สึกเจ็บปวดสาหัส เหมือนมีหนามตำศรีษะ อาการนี้เป็นอยู่ไม่นาน แต่เจ็บปวดจนว่าในบัดดลนั้น ดิฉันคอตก ศรีษะกระแทกกับที่รับศีล ดิฉันรู้สึกว่า หนามนั้นทิ่มทะลวงเข้าไปในสมอง แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่อะไรเลย เป็นเพราะเห็นแก่วิญญาณทั้งหลาย เพื่อให้พวกเขได้รับพระเมตตาของพระเป็นเจ้า (1399)

ข้าแต่พระคริสตเจ้า โปรดประทานวิญญาณคนทั้งหลายแก่ลูก สิ่งใดที่พระองค์ทรงพอพระทัย ขอให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับลูก แต่โปรดประทานวิญญาณคนทั้งหลายแก่ลูก เป็นสิ่งตอบแทน ลูกต้องการความรอดของวิญญาณ ลูกต้องการให้คนทั้งหลาย รู้จักพระเมตตาของพระองค์ ลูกไม่มีสิ่งใด เหลือไว้ให้ตนเองอีกแ้ล้ว เพราะลูกได้ให้ทุกสิ่งแก่วิญญาณคนทั้งหลายไปแล้ว ดังนั้น เมื่อถึงวันพิพากษา ลูกจะยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์พระองค์ พร้อมกับมือที่ว่างเปล่า เพราะลูกได้มอบทุกสิ่งแก่วิญญาณทั้งหลายหมดแล้ว ดังนั้น พระองค์จึงไม่มีสิ่งใดจะใช้ตัดสินลูก และเราจะพลกันในวันนั้น : ความรักจะพบกับความเมตตา (1426)

วันนี้ ในระหว่างแก้บาป ท่านบิปังกับดิฉันในทางจิต โดยให้คำอวยพรแก่ดิฉัน ดังนี้ "จงซื่อสัตย์ต่อพระหรรษทานของพระเป็นเจ้าให้มากที่สุด และจงวิงวอนของความเมตตา จากพระเป็นเจ้า เพื่อตัวเธอเอง และชาวโลกทั้งมวล เพราะเราทุกคนจำเป็น ต้องได้รับความเมตตาจากพระเป็นเจ้าอย่างยิ่ง" (1432)

*****************************