17 กุมภาพันธ์

มาตรแม้นการมีชีวิตอยู่ในความทุกข์ ทุกเวลานั้นมิใช่เรื่องง่าย ถึงจะลูกตอกตรึงบนกางเขน ด้วยความเจ็บปวดนานา กระนั้น ข้าฯก็ยังเร่าร้อนด้วยความรัก เพื่อความรัก ข้าฯรักพระเป็นเจ้า เช่นเดียวกับเซราฟิม แม้ข้าฯอ่อนแอโอ้ วิญญาณที่อยูทามกลางความทุกข์ทรมานนั้น ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง การยืนหยัดเคียงข้างพระเป็นเจ้าอย่างซื่อสัตย์ การทำตามน้ำพระทัยของพระองค์ และยังทุกข์ใจระหว่างกลางสายรุ้ง และพายุแรงกล้า เพราะความรักที่บริสุทธิ์ของพระเป็นเจ้า ทำให้ชะตากรรมของเธออ่อนหวาน

มิใช่เรื่องใหญ่โต ที่จะรักพระเป็นเจ้า เมื่อประสบความก้าวหน้า และขอบพระคุณพระองค์ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปด้วยดี หากยิ่งกว่านั้น การนมัสการพระองค์ ทามกลางความทุกข์ยากลำบาก รักเพราะเห็นแก่พระองค์ มอบความหวังของตนไว้ในพระองค์ เมื่อวิญญาณเฉียดใกล้สวนเกทเสมนี โดดเดียวลำพังในความขมขื่นที่เจ็บปวด วิญญาณนั้นลอยขึ้นสู่เบื้องสูง ไปยังพระเยซูเจ้า ต่อให้ลืมความขมขื่นนั้น ก็มิใช่เรื่องเศร้า เมื่อวิญญาณ ทำตามน้ำพระทัยของพระเป็นเจ้าสูงสุด แม้ในท่ามกลางความเจ็บปวด และความทรมานมิรู้จบสิ้น การจรดริมฝีปากลงบนจอกกาลิกษ์ ก็จะกลับกลายเป็นความยิ่งใหญ่ และไม่มีสิ่งใดจะลบเลือนได้ แม้จะมีความทุกข์ทรมาน วิญญาณจะยังยืนยันว่า "น้ำพระทัยจงเป็นไป" รอคอยช่วงเวลาแห่งการจำแลงพระกายอย่างอดทน เพราะแม้ว่าในความมืดสนิท วิญญาณก็ได้ยินเสียงของพระเยซูเจ้าว่า “ลูกเป็นของเรา” และสิ่งนี้เอง วิญญาณจะรู้ชัด เมื่อม่านคลุมหลุดร่วง (995)

*****************************