16 กุมภาพันธ์
บางครั้ง หลายๆชั่วโมง
วิญญาณของดิฉันหลงเข้าไปในความน่าพิศวงที่ได้เห็นความยิ่งใหญ่อันหาขอบเขตมิได้ของพระเป็นเจ้า
ที่ทรงถ่อมพระองค์ลงมาลถึงระดับวิญญาณของดิฉัน มีความฉงนใจภายในวิญญาณไม่รู้จบสิ้นที่องค์พระผู้เป็นเจ้าสูงสุดทรงพอพระทัยดิฉัน
และบอกดิฉันด้วยพระองค์เอง ดิฉันเองก็ยิ่งจมอยู่ในความไร้ค่า เพราะดิฉันรู้ในสิ่งที่เป็นตัวของดิฉันเท่านั้น
เพื่อตอบแทนพระองค์ ดิฉันต้องพูดว่า ดิฉันรักพระผู้สร้างของดิฉันทุกลมหายใจและด้วยประสาทสัมผัสทุกส่วน
วิญญาญดิฉันจมอยู่ในพระองค์โดยไม่รู้ตัว
ดิฉันรู้สึกว่า ไม่มีสิ่งใดแยกดิฉันไปจากพระเป็นเจ้าได้ ไม่ว่าสวรรค์หรือโลกไม่ว่าปัจจุบันหรืออนาคต
ทุกสิ่งอาจเปลี่ยนผัน แต่ความรักนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลง ความรักคงเดิมอยูเสมอ
พระองค์ผู้ทรงยิ่งใหญ่นิรันดร โปรดดลให้ดิฉันรู้จักน้ำพระทัยของพระองค์
เพื่อดิฉันจะได้รักพระองค์เป็นพิเศษ และพระองค์จะทำให้วิญญาณดิฉันมีความรัก
ตามที่พระองค์ต้องการให้ดิฉันรักพระองค์ ดิฉันซ่อนตัวเองไว้ในพระองค์ยิ่งขึ้น
และดิฉันไม่กลัวสิ่งใดเลย
ในความรักล้วนๆ
นั้นมีที่วางสำหรับทุกสิ่ง มีการสรรเสริญที่สูงส่งที่สุดและการนมัสการที่ลึกซึ้งที่สุด
แต่วิญญาณดื่มด่ำอยู่ในพระองค์ในสันติอันลึกล้ำโดยอาศัยความรัก คำพูดของผู้อื่นภายนอกจะไม่มีผลต่อวิญญาณดวงนั้นเลย
สิ่งที่พวกเขาเล่าให้วิญญาณนั้นฟัง เกี่ยวกับพระเป็นเจ้าก็เป็นแต่เพียงเงารางๆ
เมื่อเทียบกับประสบการณ์ ที่วิญญาณดวงนั้นได้สัมผัสพระองค์ด้วยตนเอง
บ่อยครั้งก็น่าแปลกใจที่คนอืนๆ กลับทึ่งในเรื่องพระเป็นเจ้าที่เขาได้ยินจากคนอืนในเมื่อไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญสำหรับวิญญาณดวงนี้
เพราะเธอรู้ว่าต่อให้ถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดได้หมดก็ยังไม่ยิ่งใหญ่เพียงพอ
วิญญาญดวงนี้จึงรับฟังทุกสิ่งด้วยความสนใจ แต่มีชีวิตพิเศษของตนเองในพระเป็นเจ้า
(947)
*****************************
|